پیش ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺍﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺷﻤﻪ‏ﺍﻯ ﺑﻪ ﺑﻌﺜﺖ ﻧﺒﻰ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮔﺮﺩﺩ ﺗﺎ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﻛﻼﻡ ﺑﺰﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﻬﻢ ﺳﻬﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ‏ﺍﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ. 
ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺍﺯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﭘﻠﻴﺪ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩ ﺑﺘﻔﻜﺮ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺎﻡ ﺧﻠﻘﺖ ﻭ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻛﻠﻰ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻴﻜﺮﺩ،ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺣﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺤﻞ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺍﻧﺰﻭﺍﻯ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﭘﺮﺗﻮﻯ ﺍﺯ ﺷﻌﺎﻉ ﺍﺑﺪﻳﺖ ﺿﻤﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻤﻮﻥ ﺧﻠﻘﺖ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺩﺭﻳﭽﻪ‏ﺍﻯ ﺑﺮ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻭ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ،ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺑﺎﻓﺸﺎﻯ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﻮﻳﺎ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺷﺪ.ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻴﺪﻳﺪ ﺑﻮﻯ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻴﺸﻨﻴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ ﺟﺴﺘﺠﻮﻯ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩ،ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﺮﻭﺷﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺨﺎﻣﻮﺷﻰ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻰ ﺳﻴﻤﺎﻯ ﻣﻠﻜﻮﺗﻴﺶ ﮔﻮﻳﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ: 
ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﻝ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﭼﻴﺴﺖ‏ 

ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻤﻮﺷﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻓﻐﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻏﻮﻏﺎ ﺍﺳﺖ 
ﻣﮕﺮ ﮔﺎﻫﻰ ﺭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﺪﻳﺠﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﺍﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻧﻴﺰ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﻟﺪﺍﺭﻯ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﻳﺎﺭﻯ ﻣﻴﻜﺮﺩ.ﭼﻨﺪﻯ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﮔﺬﺷﺖ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ‏ﺣﺮﺍ ﺁﻭﺍﺯﻯ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ (ﺍﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺨﻮﺍﻥ) ! 
ﭼﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ؟ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ: 
ﺍﻗﺮﺍ ﺑﺎﺳﻢ ﺭﺑﻚ ﺍﻟﺬﻯ ﺧﻠﻖ،ﺧﻠﻖ ﺍﻻﻧﺴﺎﻥ ﻣﻦ ﻋﻠﻖ،ﺍﻗﺮﺍ ﻭ ﺭﺑﻚ ﺍﻻﻛﺮﻡ،ﺍﻟﺬﻯ ﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﻘﻠﻢ،ﻋﻠﻢ ﺍﻻﻧﺴﺎﻥ ﻣﺎ ﻟﻢ ﻳﻌﻠﻢ… (1) 
ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺑﻨﺎﻡ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺕ ﻛﻪ (ﻛﺎﺋﻨﺎﺕ ﺭﺍ) ﺁﻓﺮﻳﺪ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻠﻖ ﻛﺮﺩ.ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺑﻨﺎﻡ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺕ ﻛﻪ ﺍﻛﺮﻡ ﺍﻻﻛﺮﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ،ﭼﻨﺎﻥ ﺧﺪﺍﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻗﻠﻢ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻭ ﺑﺎﻧﺴﺎﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺴﺖ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺩ. 
ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺭ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﻏﻴﺐ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﻭﻯ ﺗﺎﺑﻴﺪﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻟﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ ﺑﻬﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻴﻨﮕﺮﻳﺴﺖ ﺟﻠﻮﻩ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻴﻜﺮﺩ،ﺣﻴﺮﺕ ﺯﺩﻩ ﻭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻓﻮﺭﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺤﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺑﺨﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺎﺕ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. 
ﻳﺎ ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻟﻤﺪﺛﺮ،ﻗﻢ ﻓﺎﻧﺬﺭ،ﻭ ﺭﺑﻚ ﻓﻜﺒﺮ،ﻭ ﺛﻴﺎﺑﻚ ﻓﻄﻬﺮ،ﻭ ﺍﻟﺮﺟﺰ ﻓﺎﻫﺠﺮ،ﻭ ﻻ ﺗﻤﻨﻦ ﺗﺴﺘﻜﺜﺮ،ﻭ ﻟﺮﺑﻚ ﻓﺎﺻﺒﺮ. (2) 
ﺍﻯ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ‏ﺍﻯ،ﺑﺮﺧﻴﺰ (ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﺋﻒ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺑﻜﻮﺵ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ) ﺑﺘﺮﺳﺎﻥ،ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻳﺎﺩ ﻛﻦ،ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺩﺍﺭ،ﻭ ﺍﺯ ﺑﺪﻯ ﻭ ﭘﻠﻴﺪﻯ ﻛﻨﺎﺭﻩ‏ﮔﻴﺮ،ﻭ ﺩﺭ ﻋﻄﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﻤﺎﺭﻯ ﺑﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﻨﺖ ﻣﮕﺬﺍﺭ،ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺕ (ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺭﺳﺎﻟﺖ) ﺷﻜﻴﺒﺎ ﺑﺎﺵ. 
ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﻋﻮﺗﻰ ﺑﺂﺳﺎﻧﻰ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺩﻋﻮﺕ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺒﺎﻧﻰ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻯ ﻗﻮﻡ ﻋﺮﺏ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻠﻞ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻘﺪﺳﺎﺕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﻓﻜﺮﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻧﮋﺍﺩ ﻋﺮﺏ ﺭﺍ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﻟﺬﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﺷﻨﻴﺪ ﭘﺮﭼﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺮ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ﺣﺘﻰ ﺍﻗﺮﺑﺎﺀ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻜﺎﻥ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﻃﻌﻦ ﻭ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍﺀ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ.ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﻛﻪ ﺣﻴﺮﺕ ﻭ ﺟﺬﺑﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﺳﺮﺍﭘﺎﻯ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺸﻜﺮﺍﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﻫﺒﺖ ﻋﻈﻤﻰ ﺑﺪﺭﮔﺎﻩ ﺍﻳﺰﺩ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰﺍﺭﻯ ﻭ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﺭﺷﺖ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﻯ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻌﺜﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﮔﺎﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺳﻼﻡ ﮔﺮﻭﻳﺪﻩ ﻭ ﻣﻄﻴﻊ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻛﺴﻰ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﮔﺮﻭﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻮﺭﺧﻴﻦ ﻭ ﻣﺤﺪﺛﻴﻦ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺤﺐ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻃﺒﺮﻯ ﺩﺭ ﺫﺧﺎﺋﺮ ﺍﻟﻌﻘﺒﻰ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﻋﻤﺮ ﻣﻰ‏ﻧﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: 
ﻛﻨﺖ ﺍﻧﺎ ﻭ ﺍﺑﻮ ﻋﺒﻴﺪﺓ ﻭ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺔ ﺍﺫ ﺿﺮﺏ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ (ﺹ) ﻣﻨﻜﺐ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﻓﻘﺎﻝ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﺍﻧﺖ ﺍﻭﻝ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺍﻳﻤﺎﻧﺎ ﻭ ﺍﻧﺖ ﺍﻭﻝ ﺍﻟﻤﺴﻠﻤﻴﻦ ﺍﺳﻼﻣﺎ ﻭ ﺍﻧﺖ ﻣﻨﻰ ﺑﻤﻨﺰﻟﺔ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻣﻦ ﻣﻮﺳﻰ. (3) 
ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﺑﻮ ﻋﺒﻴﺪﺓ ﻭ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺸﺎﻧﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﺯﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ،ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻛﺴﻰ ﻫﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﻭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻛﺴﻰ ﻫﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺗﻮ ﺑﻤﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﻤﻮﺳﻰ. 
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ‏ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺚ ﺍﻟﻨﺒﻰ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻳﻮﻡ ﺍﻻﺛﻨﻴﻦ ﻭ ﺍﺳﻠﻢ ﻋﻠﻰ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﺜﻼﺛﺎ . (4) 
ﻳﻌﻨﻰ ﻧﺒﻰ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ ﺑﻨﺒﻮﺕ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﻭﺯ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ (ﻳﻜﺮﻭﺯ ﺑﻌﺪ) ﺍﺳﻼﻡ ﺁﻭﺭﺩ.ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻠﺨﻰ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ 12 ﻳﻨﺎﺑﻴﻊ ﺍﻟﻤﻮﺩﺓ ﺍﺯ ﺍﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﻧﻘﻞ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ: 
ﺻﻠﺖ ﺍﻟﻤﻼﺋﻜﺔ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻰ ﺳﺒﻊ ﺳﻨﻴﻦ ﻭ ﺫﻟﻚ ﺍﻧﻪ ﻟﻢ ﺗﺮﻓﻊ ﺷﻬﺎﺩﺓﺍﻥ ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﻰ ﺍﻟﺴﻤﺎﺀ ﺍﻻ ﻣﻨﻰ ﻭ ﻣﻦ ﻋﻠﻰ. (5) 
ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺩﺭﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻤﺪﺕ ﻛﻠﻤﻪ ﻃﻴﺒﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﻧﺨﺎﺳﺖ ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﻋﻠﻰ. 
ﺧﻮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺿﻤﻦ ﺍﺷﻌﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﻤﻌﺎﻭﻳﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻔﺎﺧﺮﻩ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﺒﻘﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: 
ﺳﺒﻘﺘﻜﻢ ﺍﻟﻰ ﺍﻻﺳﻼﻡ ﻃﻔﻼ 

ﺻﻐﻴﺮﺍ ﻣﺎ ﺑﻠﻐﺖ ﺍﻭ ﺍﻥ ﺣﻠﻤﻰ (6) 
ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺳﻼﻡ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺳﺒﻘﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻃﻔﻞ ﻛﻮﭼﻜﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺤﺪ ﺑﻠﻮﻍ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻯ ﻫﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﺳﻤﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﻋﻮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﺣﺪﻯ ﺟﺰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻛﻪ ﻛﻮﺩﻙ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺪﻋﻮﺕ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ ﻧﮕﻔﺖ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﻭﺻﻰ ﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺤﺎﺿﺮﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﺑﺸﺮﺡ ﺯﻳﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 
ﭼﻮﻥ ﺁﻳﻪ ﺷﺮﻳﻔﻪ (ﻭ ﺍﻧﺬﺭ ﻋﺸﻴﺮﺗﻚ ﺍﻻﻗﺮﺑﻴﻦ) (7) ﻧﺎﺯﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﮔﺮﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ (ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺻﺪﻕ ﺩﻋﻮﻯ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻌﺠﺰﻩ‏ﺍﻯ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ) ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻃﻌﺎﻡ ﺁﻧﺎﻥ ﻳﻚ ﺭﺍﻥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻩ ﺳﻴﺮ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﺳﻪ ﻛﻴﻠﻮ ﺷﻴﺮ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻭﻋﺪﻩ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩﻧﺪ . 
ﭼﻮﻥ ﻏﺬﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻣﺪﻋﻮﻳﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﻏﺬﺍﻯ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻠﻮﺍ ﺑﺴﻢ ﺍﻟﻠﻪ (ﺑ