​ 

وﻗﺪ ﻋﻠﻤﺘﻢ ﻣﻮﺿﻌﻰ ﻣﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ (ﺹ) ﺑﺎﻟﻘﺮﺍﺑﺔ ﺍﻟﻘﺮﻳﺒﺔ ﻭ ﺍﻟﻤﻨﺰﻟﺔ ﺍﻟﺨﺼﻴﺼﺔ،ﻭ ﺿﻌﻨﻰ ﻓﻰ ﺣﺠﺮﻩ ﻭ ﺍﻧﺎ ﻭﻟﻴﺪ،ﻳﻀﻤﻨﻰ ﺍﻟﻰ ﺻﺪﺭﻩ ﻭ ﻳﻜﻨﻔﻨﻰ ﻓﻰ ﻓﺮﺍﺷﻪ…
(ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﻬـﺨﻄﺒﻪ ﻗﺎﺻﻌﻪ)
ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﭘﺪﺭ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺑﻮﺩ،ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻗﺖ ﻭﺍﻓﻰ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﺑﺎ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺑﺎﺭ ﻣﻴﺂﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﻓﻨﻮﻥ ﺳﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﻛﺸﺘﻰ ﻭ ﺗﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﺳﻢ ﻋﺮﺏ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻴﺪﺍﺩ.
ﭼﻮﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭘﺪﺭ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻟﺬﺍ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﺗﺤﺖ ﻛﻔﺎﻟﺖ ﺟﺪ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻓﻮﺕ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺯﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﭘﺮ ﻋﻄﻮﻓﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻤﻮﺩ.
ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﺍﺳﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺒﻰ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭﻯ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺩﻟﺴﻮﺯﻯ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻓﻮﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﻭ ﻣﺘﺄﻟﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺨﺼﺎ ﺑﺮ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺍﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻯ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ.
ﭼﻮﻥ ﻧﺒﻰ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻤﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪ ﺑﭙﺎﺱ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﺑﻤﻨﻈﻮﺭ ﺗﺸﻜﺮ ﻭ ﻗﺪﺭﺩﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﻓﺪﺍﻛﺎﺭﻳﻬﺎﻯ ﻋﻤﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻨﺤﻮﻯ ﺍﺯﺍﻧﺤﺎﺀ ﻭ ﺑﻨﺎ ﺑﻮﻇﻴﻔﻪ ﺣﻘﺸﻨﺎﺳﻰ ﻛﻤﻚ ﻭ ﻣﺴﺎﻋﺪﺗﻰ ﺑﻌﻤﻮﻯ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺸﻤﻴﻦ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻗﺤﻄﻰ ﻋﻈﻴﻤﻰ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﭘﺪﻳﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻣﺮﺩ ﻋﻴﺎﻟﻤﻨﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﭘﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻗﺤﻄﻰ ﺧﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﻧﺒﻮﺩ ﻟﺬﺍ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﺿﺎﻉ ﻭ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻦ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻮﺩ ﺟﻬﺖ ﺗﻜﻔﻞ ﻣﻌﺎﺵ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﻗﻴﻤﻮﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻬﻤﺎﻥ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﻋﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﻭﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ‏ﺍﺵ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﻤﻨﺰﻟﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺍﺑﻦ ﺻﺒﺎﻍ ﺩﺭ ﻓﺼﻮﻝ ﺍﻟﻤﻬﻤﻪ ﻭ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﻣﺠﻠﺴﻰ ﺩﺭ ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻻﻧﻮﺍﺭ ﻣﻰ‏ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻰ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﻗﺤﻄﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻌﻢ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﻭ ﻣﺎﻟﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻋﻴﺎﻟﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﺤﺎﻝ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺍﻯ ﻛﻤﻚ ﻭ ﻣﺴﺎﻋﺪﺕ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺎ ﺑﻨﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺑﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺩﻭﺵ ﺍﻭ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﻌﺎﺷﺶ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﻳﻢ ﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺳﻬﻞ ﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﻢ،ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ ﺑﻠﻰ ﺑﺨﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﻓﻀﻞ ﻛﺮﻳﻢ ﻭﺻﻠﻪ ﺭﺣﻢ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﮔﻔﺖ ﻃﺎﻟﺐ ﻭ ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ (ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻔﺖ ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ) ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ،ﻋﺒﺎﺱ ﺟﻌﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﻃﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﻭ ﻧﺒﻰ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﻴﺰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻬﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ. (1)
ﻧﻜﺘﻪ‏ﺍﻯ ﻛﻪ ﺗﺬﻛﺮ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﻴﺎﺱ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﻨﮕﺎﻣﻴﻜﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻗﺮﺍﺑﺖ ﻭ ﻣﻮﺿﻮﻉ‏ﺗﻜﻔﻞ،ﻳﻚ ﺟﺎﺫﺑﻪ ﻗﻮﻯ ﻭ ﺷﺪﻳﺪﻯ ﺑﻴﻦ ﺁﻧﺪﻭ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻰ ﺫﺭﻩ‏ﺍﻯ ﺑﻮﺩ ﺑﺨﻮﺭﺷﻴﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﻗﻄﺮﻩ‏ﺍﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﺤﻮ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺎﻳﻦ ﺣﺴﻦ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻴﻞ ﻭﺍﻓﺮ ﻭ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﺯﻳﺮﺍ.
ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﻗﺪﺭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﻨﺎﺳﺪ 

ﺑﻠﻰ ﻗﺪﺭ ﮔﻬﺮ ﺯﺭﮔﺮ ﺷﻨﺎﺳﺪ
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺮﺑﻰ ﻭ ﻣﻌﻠﻤﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﻪ ﺁﻳﻪ ﻋﻠﻤﻪ ﺷﺪﻳﺪ ﺍﻟﻘﻮﻯ (2) ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﺍﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻜﺘﺐ ﺭﺑﻮﺑﻰ (ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺍﺩﺑﻨﻰ ﺭﺑﻰ ﻓﺎﺣﺴﻦ ﺗﺄﺩﻳﺒﻰ) ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻭ ﻣﺘﻌﻠﻤﻰ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﻋﻠﻰ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺳﺮ ﮔﺮﻡ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻳﻚ ﺍﻟﻔﺖ ﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻰ ﻧﻈﻴﺮﻯ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺭﺷﺘﻪ ﻣﺤﻜﻢ ﺁﻥ ﺑﻬﻴﭽﻮﺟﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﮔﺴﻴﺨﺘﻦ ﻧﺒﻮﺩ.
ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺳﺎﻳﻪ ﺻﻔﺖ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﺤﺖ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺌﻮﻥ ﭘﻴﺮﻭ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻭ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﺑﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﺪﺗﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﻭ ﺳﻜﻨﺎﺕ ﻭ ﺍﺧﻼﻕ ﻭ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ.
ﺩﻭﺭﻩ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺁﺩﻣﻰ ﺑﭽﻨﺪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﺎﻗﺘﻀﺎﻯ ﺳﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﻤﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﺪﻫﺪ،ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺑﺎ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺑﺎﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺧﺎﺻﻰ ﻣﻼﺯﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻟﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﻋﻤﻮﻡ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺑﺎﺯﻳﻬﺎﻯ ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﻪ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻋﻤﺎﻟﻰ ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﻣﻴﺠﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﻛﺮﺩﺍﺭﺵ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺮ ﻳﻚ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻳﻚ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺪﺍﺋﻰ ﺑﻮﺩ.
ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺗﺎ ﺳﻦ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺗﺤﺖ ﻛﻔﺎﻟﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻰ ﻇﺎﻫﺮﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻛﺜﺮ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‏ﺳﭙﺮﻯ ﻣﻴﺸﺪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻧﻴﺰ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ‏ﻫﺎﻯ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻭﺍﻳﺎﻯ ﻗﻠﺒﺶ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻋﻠﻰ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻴﺴﺎﺧﺖ ﻭ ﻓﻀﺎﺋﻞ ﺍﺧﻼﻗﻰ ﻭ ﻣﻠﻜﺎﺕ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺗﺎ ﺳﻦ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﮕﻰ (ﺑﻌﺜﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ) ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﻭ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻋﻤﺮ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺟﺎﻧﺒﺎﺯﻯ ﻭ ﻓﺪﺍﻛﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺣﻖ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ.