​ 

وﻗﺪ ﻋﻠﻤﺘﻢ ﻣﻮﺿﻌﻰ ﻣﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ (ﺹ) ﺑﺎﻟﻘﺮﺍﺑﺔ ﺍﻟﻘﺮﻳﺒﺔ ﻭ ﺍﻟﻤﻨﺰﻟﺔ ﺍﻟﺨﺼﻴﺼﺔ،ﻭ ﺿﻌﻨﻰ ﻓﻰ ﺣﺠﺮﻩ ﻭ ﺍﻧﺎ ﻭﻟﻴﺪ،ﻳﻀﻤﻨﻰ ﺍﻟﻰ ﺻﺪﺭﻩ ﻭ ﻳﻜﻨﻔﻨﻰ ﻓﻰ ﻓﺮﺍﺷﻪ…
(ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﻬـﺨﻄﺒﻪ ﻗﺎﺻﻌﻪ)
ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﭘﺪﺭ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺑﻮﺩ،ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﻗﺖ ﻭﺍﻓﻰ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﺑﺎ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺑﺎﺭ ﻣﻴﺂﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﻓﻨﻮﻥ ﺳﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﻛﺸﺘﻰ ﻭ ﺗﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﺳﻢ ﻋﺮﺏ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻴﺪﺍﺩ.
ﭼﻮﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭘﺪﺭ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻟﺬﺍ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﺗﺤﺖ ﻛﻔﺎﻟﺖ ﺟﺪ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻓﻮﺕ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺯﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﭘﺮ ﻋﻄﻮﻓﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻤﻮﺩ.
ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﺍﺳﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺒﻰ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭﻯ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺩﻟﺴﻮﺯﻯ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻓﻮﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﻭ ﻣﺘﺄﻟﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺨﺼﺎ ﺑﺮ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺍﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻯ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ.
ﭼﻮﻥ ﻧﺒﻰ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻤﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪ ﺑﭙﺎﺱ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﺑﻤﻨﻈﻮﺭ ﺗﺸﻜﺮ ﻭ ﻗﺪﺭﺩﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﻓﺪﺍﻛﺎﺭﻳﻬﺎﻯ ﻋﻤﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻨﺤﻮﻯ ﺍﺯﺍﻧﺤﺎﺀ ﻭ ﺑﻨﺎ ﺑﻮﻇﻴﻔﻪ ﺣﻘﺸﻨﺎﺳﻰ ﻛﻤﻚ ﻭ ﻣﺴﺎﻋﺪﺗﻰ ﺑﻌﻤﻮﻯ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺸﻤﻴﻦ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻗﺤﻄﻰ ﻋﻈﻴﻤﻰ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﭘﺪﻳﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻣﺮﺩ ﻋﻴﺎﻟﻤﻨﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﭘﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻗﺤﻄﻰ ﺧﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﻧﺒﻮﺩ ﻟﺬﺍ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﺿﺎﻉ ﻭ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻦ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻮﺩ ﺟﻬﺖ ﺗﻜﻔﻞ ﻣﻌﺎﺵ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﻗﻴﻤﻮﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻬﻤﺎﻥ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﻋﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﻭﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻭ ﺯﻭﺟﻪ‏ﺍﺵ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﻤﻨﺰﻟﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺍﺑﻦ ﺻﺒﺎﻍ ﺩﺭ ﻓﺼﻮﻝ ﺍﻟﻤﻬﻤﻪ ﻭ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﻣﺠﻠﺴﻰ ﺩﺭ ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻻﻧﻮﺍﺭ ﻣﻰ‏ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻰ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﻗﺤﻄﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻌﻢ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﻭ ﻣﺎﻟﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻋﻴﺎﻟﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﺤﺎﻝ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺍﻯ ﻛﻤﻚ ﻭ ﻣﺴﺎﻋﺪﺕ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺎ ﺑﻨﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺑﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺩﻭﺵ ﺍﻭ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﻌﺎﺷﺶ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﻳﻢ ﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺳﻬﻞ ﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﻢ،ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ ﺑﻠﻰ ﺑﺨﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﻓﻀﻞ ﻛﺮﻳﻢ ﻭﺻﻠﻪ ﺭﺣﻢ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﮔﻔﺖ ﻃﺎﻟﺐ ﻭ ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ (ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻔﺖ ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ) ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ،ﻋﺒﺎﺱ ﺟﻌﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﻃﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﻭ ﻧﺒﻰ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﻴﺰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻬﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ. (1)
ﻧﻜﺘﻪ‏ﺍﻯ ﻛﻪ ﺗﺬﻛﺮ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﻴﺎﺱ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﻨﮕﺎﻣﻴﻜﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻗﺮﺍﺑﺖ ﻭ ﻣﻮﺿﻮﻉ‏ﺗﻜﻔﻞ،ﻳﻚ ﺟﺎﺫﺑﻪ ﻗﻮﻯ ﻭ ﺷﺪﻳﺪﻯ ﺑﻴﻦ ﺁﻧﺪﻭ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻰ ﺫﺭﻩ‏ﺍﻯ ﺑﻮﺩ ﺑﺨﻮﺭﺷﻴﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﻗﻄﺮﻩ‏ﺍﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﺤﻮ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺎﻳﻦ ﺣﺴﻦ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻴﻞ ﻭﺍﻓﺮ ﻭ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﺯﻳﺮﺍ.
ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﻗﺪﺭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﻨﺎﺳﺪ 

ﺑﻠﻰ ﻗﺪﺭ ﮔﻬﺮ ﺯﺭﮔﺮ ﺷﻨﺎﺳﺪ
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺮﺑﻰ ﻭ ﻣﻌﻠﻤﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﻪ ﺁﻳﻪ ﻋﻠﻤﻪ ﺷﺪﻳﺪ ﺍﻟﻘﻮﻯ (2) ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﺍﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻜﺘﺐ ﺭﺑﻮﺑﻰ (ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺍﺩﺑﻨﻰ ﺭﺑﻰ ﻓﺎﺣﺴﻦ ﺗﺄﺩﻳﺒﻰ) ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻭ ﻣﺘﻌﻠﻤﻰ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﻋﻠﻰ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺳﺮ ﮔﺮﻡ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻳﻚ ﺍﻟﻔﺖ ﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻰ ﻧﻈﻴﺮﻯ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺭﺷﺘﻪ ﻣﺤﻜﻢ ﺁﻥ ﺑﻬﻴﭽﻮﺟﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﮔﺴﻴﺨﺘﻦ ﻧﺒﻮﺩ.
ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺳﺎﻳﻪ ﺻﻔﺖ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﺤﺖ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺌﻮﻥ ﭘﻴﺮﻭ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻭ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﺑﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﺪﺗﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﻭ ﺳﻜﻨﺎﺕ ﻭ ﺍﺧﻼﻕ ﻭ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ.
ﺩﻭﺭﻩ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺁﺩﻣﻰ ﺑﭽﻨﺪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﺎﻗﺘﻀﺎﻯ ﺳﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﻤﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﺪﻫﺪ،ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺑﺎ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺑﺎﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺧﺎﺻﻰ ﻣﻼﺯﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻟﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﻋﻤﻮﻡ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺑﺎﺯﻳﻬﺎﻯ ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﻪ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻋﻤﺎﻟﻰ ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﻣﻴﺠﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﻛﺮﺩﺍﺭﺵ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻯ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺮ ﻳﻚ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻳﻚ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺪﺍﺋﻰ ﺑﻮﺩ.
ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺗﺎ ﺳﻦ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺗﺤﺖ ﻛﻔﺎﻟﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻰ ﻇﺎﻫﺮﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻛﺜﺮ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‏ﺳﭙﺮﻯ ﻣﻴﺸﺪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻧﻴﺰ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ‏ﻫﺎﻯ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻭﺍﻳﺎﻯ ﻗﻠﺒﺶ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻋﻠﻰ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻴﺴﺎﺧﺖ ﻭ ﻓﻀﺎﺋﻞ ﺍﺧﻼﻗﻰ ﻭ ﻣﻠﻜﺎﺕ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺗﺎ ﺳﻦ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﮕﻰ (ﺑﻌﺜﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ) ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﻭ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻋﻤﺮ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺟﺎﻧﺒﺎﺯﻯ ﻭ ﻓﺪﺍﻛﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺣﻖ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ.

​

ﺑﻨﺎ ﺑﻮﺷﺘﻪ ﻣﻮﺭﺧﻴﻦ ﻭﻻﺩﺕ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ 13 ﺭﺟﺐ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻰ‏ﺍﻡ ﻋﺎﻡ ﺍﻟﻔﻴﻞ (1) ﺑﻄﺮﺯ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﺑﻴﺴﺎﺑﻘﻪ‏ﺍﻯ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻛﻌﺒﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﻗﻮﻉ ﭘﻴﻮﺳﺖ،ﻣﺤﻘﻖ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺣﺠﺔ ﺍﻻﺳﻼﻡ ﻧﻴﺮ ﮔﻮﻳﺪ:
ﺍﻯ ﺁﻧﻜﻪ ﺣﺮﻳﻢ ﻛﻌﺒﻪ ﻛﺎﺷﺎﻧﻪ ﺗﺴﺖ‏ 

ﺑﻄﺤﺎ ﺻﺪﻑ ﮔﻮﻫﺮ ﻳﻜﺪﺍﻧﻪ ﺗﺴﺖ‏ 

ﮔﺮ ﻣﻮﻟﺪ ﺗﻮ ﺑﻜﻌﺒﻪ ﺁﻣﺪ ﭼﻪ ﻋﺠﺐ‏ 

ﺍﻯ ﻧﺠﻞ ﺧﻠﻴﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺴﺖ
ﭘﺪﺭ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺍﺑﻮ ﻃﺎﻟﺐ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﻦ ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﻣﻨﺎﻑ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻫﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺳﺪ ﺑﻦ ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﻫﺎﺷﻤﻰ ﻧﺴﺐ ﺍﺳﺖ (2)
ﺍﻣﺎ ﻭﻻﺩﺕ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺩﻙ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻭﻻﺩﺕ ﺳﺎﻳﺮ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺑﺴﺎﺩﮔﻰ ﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﻋﺎﺩﻯ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﺗﺤﻮﻻﺕ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﺗﻮﺃﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﺧﺪﺍ ﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻳﻦ ﺣﻨﻴﻒ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺪﺭﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﺿﻊ ﺍﻳﻦ ﺣﻤﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﺎ ﺑﺎﻳﻦ ﻛﻮﺩﻙ ﺣﺎﻣﻞ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻐﺮﻕ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﮔﻮﺋﻰ ﺍﺯ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺍﻋﻠﻰ ﺑﻮﻯ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻮﺍﻟﻴﺪ ﻓﺮﻕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺷﻴﺦ ﺻﺪﻭﻕ ﻭ ﻓﺘﺎﻝ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮﺭﻯ ﺍﺯ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﻗﻌﻨﺐ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ‏ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻌﺰﻯ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﺍﺳﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻧﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﺎﻭ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻣﺨﺎﺽ ﺩﺍﺷﺖ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﺘﻮ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻭ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ‏ﺍﻧﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺟﺪﻡ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻠﻴﻞ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻭ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﻋﺘﻴﻖ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺤﻖ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﺤﻖ ﻣﻮﻟﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻜﻢ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭﻻﺩﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﺳﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻥ ، ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﻗﻌﻨﺐ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺎ ﺑﭽﺸﻢ ﺧﻮﺩﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻌﺒﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ(ﻣﺴﺘﺠﺎﺭ) ﺷﻜﺎﻓﺖ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺪﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻬﻢ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﻢ ﻗﻔﻞ ﺩﺭﺏ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻴﻢ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﻧﺸﺪ ﻟﺬﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻣﺮ ﺧﺪﺍﻯ ﻋﺰ ﻭ ﺟﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺯﻧﻬﺎﻯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺩﺍﺭﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﺳﻴﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪﺍ ﺟﺰ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻧﺎﭼﺎﺭﻯ ﺧﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﻧﺨﻞ ﺧﺸﻚ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎﺯﻩ ﭼﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺩ(ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻴﻜﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﻘﺪﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺩ ﻣﺨﺎﺽ ﮔﺮﻓﺖ ﻧﺪﺍ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻋﺒﺎﺩﺗﮕﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﺍﻳﺸﮕﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ) ﻭ ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ‏ﻫﺎﻯ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻭ ﺑﺮﮒ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻢ ﻫﺎﺗﻔﻰ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻠﻰ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻠﻰ ﺍﻻﻋﻠﻰ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺎﺩﺏ ﺧﻮﺩ ﺗﺄﺩﻳﺒﺶ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻐﺎﻣﺾ ﻋﻠﻢ ﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﺸﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ‏ﺍﻡ ﺍﺫﺍﻥ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻭ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﺮ ﻛﺴﻴﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻴﺶ ﻛﻨﺪ. (3)
ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻔﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻭﻻﺩﺕ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻛﻌﺒﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﺣﺪﻯ ﺍﺯ ﻋﻤﻮﻡ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺸﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺪﺳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺑﻦ ﺻﺒﺎﻍ ﻣﺎﻟﻜﻰ ﺩﺭ ﻓﺼﻮﻝ ﺍﻟﻤﻬﻤﻪ ﮔﻮﻳﺪ:
ﻭ ﻟﻢ ﻳﻮﻟﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺒﻴﺖ ﺍﻟﺤﺮﺍﻡ ﻗﺒﻠﻪ ﺍﺣﺪ ﺳﻮﺍﻩ ﻭ ﻫﻰ ﻓﻀﻴﻠﺔ ﺧﺼﻪ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻬﺎ ﺍﺟﻼﻻ ﻟﻪ ﻭ ﺍﻋﻼﺀ ﻟﻤﺮﺗﺒﺘﻪ ﻭ ﺍﻇﻬﺎﺭﺍ ﻟﺘﻜﺮﻣﺘﻪ. (4)
ﻳﻌﻨﻰ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺍﺣﺪﻯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻌﺒﻪ ﻭﻻﺩﺕ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﻣﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻭﺍﻳﻦ ﻓﻀﻴﻠﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩﻩ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﺠﻠﻴﻞ ﻭ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺟﻠﺪ ﻧﻬﻢ ﺑﺤﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻭﺟﻪ ﺗﺴﻤﻴﻪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺑﻌﻠﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺴﻴﻨﻪ ﺧﻮﺩ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺴﻮﻯ ﺍﺑﻄﺢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻧﻤﻮﺩ.
ﻳﺎ ﺭﺏ ﻫﺬﺍ ﺍﻟﻐﺴﻖ ﺍﻟﺪﺟﻰ‏ 

ﻭ ﺍﻟﻘﻤﺮ ﺍﻟﻤﺒﺘﻠﺞ ﺍﻟﻤﻀﻰ‏ﺀ 

ﺑﻴﻦ ﻟﻨﺎ ﻣﻦ ﺣﻜﻤﻚ ﺍﻟﻤﻘﻀﻰ‏ 

ﻣﺎﺫﺍ ﺗﺮﻯ ﻓﻰ ﺍﺳﻢ ﺫﺍ ﺍﻟﺼﺒﻰ (5)
ﻫﺎﺗﻔﻰ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩ:
ﺧﺼﺼﺘﻤﺎ ﺑﺎﻟﻮﻟﺪ ﺍﻟﺰﻛﻰ‏ 

ﻭ ﺍﻟﻄﺎﻫﺮ ﺍﻟﻤﻨﺘﺠﺐ ﺍﻟﺮﺿﻰ‏ 

ﻓﺎﺳﻤﻪ ﻣﻦ ﺷﺎﻣﺦ ﻋﻠﻰ‏ 

ﻋﻠﻰ ﺍﺷﺘﻖ ﻣﻦ ﺍﻟﻌﻠﻰ (6)
ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﺧﻮﺩ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ‏ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻨﺠﻰ ﺷﺎﻓﻌﻰ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﭼﻨﺪ ﻟﻔﻆ ﻭ ﻛﻠﻤﻪ ﺩﺭ ﻛﻔﺎﻳﺔ ﺍﻟﻄﺎﻟﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺗﻘﺎﺿﺎﻯ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻧﺪﺍﺋﻰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ.
ﻳﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺼﻄﻔﻰ ﺍﻟﻨﺒﻰ‏ 

ﺧﺼﺼﺘﻢ ﺑﺎﻟﻮﻟﺪ ﺍﻟﺰﻛﻰ‏ 

ﺍﻥ ﺍﺳﻤﻪ ﻣﻦ ﺷﺎﻣﺦ ﺍﻟﻌﻠﻰ‏ 

ﻋﻠﻰ ﺍﺷﺘﻖ ﻣﻦ ﺍﻟﻌﻠﻰ (7)
ﻭ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﺍﺳﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﺣﻤﻞ(ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻧﺪﺍﻯ ﻏﻴﺒﻰ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻋﻠﻰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ) ﻧﺎﻡ ﻛﻮﺩﻙ ﺭﺍ ﺣﻴﺪﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻴﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻨﺪﺍﻕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺪﺳﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﮔﻔﺖ ﺧﺬﻩ ﻓﺎﻧﻪ ﺣﻴﺪﺭﺓ ﻭ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﻏﺰﻭﻩ ﺧﻴﺒﺮ ﺑﻤﺮﺣﺐ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻳﻬﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ: 

ﺍﻧﺎ ﺍﻟﺬﻯ ﺳﻤﺘﻨﻰ ﺍﻣﻰ ﺣﻴﺪﺭﺓ 

ﺿﺮﻏﺎﻡ ﺍﺟﺎﻡ ﻭ ﻟﻴﺚ ﻗﺴﻮﺭﺓ (8)
ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺎﻡ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻋﻠﻰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﻧﺎﻡ ﺣﻴﺪﺭ ﺟﺰﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻟﻘﺎﺏ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻃﻼﻕ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻟﻘﺎﺏ ﻣﺸﻬﻮﺭﺵ ﺣﻴﺪﺭ ﻭ ﺍﺳﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻭ ﺍﺧﻮ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻛﻨﻴﻪ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﺍﺑﻮ ﺍﻟﺤﺴﻦ ﻭ ﺍﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﺪﺍ ﭘﺮﺳﺘﻰ ﻭ ﺍﺳﻼﻡ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ ﻣﻮﺣﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﺎﻡ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﺭﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ‏ﺍﻧﺪ،ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﺍﺳﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻤﻨﺰﻟﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻤﺪﻳﻨﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﻧﺒﻰ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻛﻔﻦ ﺍﻭ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺠﻨﺎﺯﻩ‏ﺍﺵ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻭﻯ ﺍﺯ ﻓﺸﺎﺭ ﻗﺒﺮ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ. (9)
ﻭ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻫﻢ ﻣﻮﺣﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﻌﺜﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺦ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻮﺩ ﻟﺬﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺼﻠﺤﺔ ﻣﺨﻔﻰ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ،ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻟﻰ ﺻﺪﻭﻕ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﺎﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻋﻤﻮ ﺯﺍﺩﻩ ﺭﺳﻮﻟﺨﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﺁﮔﺎﻩ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ؟ﮔﻔﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ:
ﻭ ﻗﺪ ﻋﻠﻤﻮﺍ ﺍﻥ ﺍﺑﻨﻨﺎ ﻻ ﻣﻜﺬﺏ‏ 

ﻟﺪﻳﻨﺎ

فریضه نماز امری نیست که فقط بنده را به خالق و پروردگارش نزدیک سازد و حلقه اتصال بین عبد و معبود را شدت بخشد و عشق به خدا را در قلب و باطن او زنده سازد بلکه این یکی از آثار و نتایج مطلوبی است که در زندگی نماز گزار ظاهر می شود . اثر دیگری که نماز در حیات مسلمین ایجاد می کند این است که در عین قرب الهی او را با جامعه انسانی پیوند داده و نسبت به سایر انسانها بلکه تمام همنوعانش ولو غیر مسلمان یک فرد مسئول بار می آورد . و این است روح نماز و تعبد به خدا که هرگز نمی گذارد فرد در مقابل خلق خدا بی تفاوت باقی بماند . و احساس مسئولیت اجتماعی نداشته باشد. پس در نماز دو اثر عمده نهفته است یکی اثر فردی که موجب نزدیکی او با خدایش می گردد و دیگر اثر اجتماعی است که او را در جامعه فرد مسئول بار می آورد. یعنی نمی شود کسی اهل نماز و عبادت باشد و در عین حال نسبت به جامعه بشری و همنوعان خویش هیچ وظیفه ای را احساس نکند. فلذا به همین خاطر می بینیم که در آیات متعدد قرآن زکات در کنار صلاه(نماز) آمده است و این بدان معناست که اهل نماز اهل صدقات و زکات نیز هستند یعنی اهل نماز به فکر اجتماع خویش بوده و تلاش دارند که با دادن زکات و اعطای صدقات ، جامعه را از فقر بیرون آورند. و اقیموا الصلاه وآتوا الزکاه وماتقدموا لانفسکم من خیر تجدوه عند الله. و نماز رابه پا دارید و زکات را ادا کنید. هر کار خیری برای خود از پیش فرستید آن را نزد خدا خواهید یافت . ودر آیه دیگر می فرماید : الذین یومنون بالغیب و یقیمون الصلاه و مما رزقناهم ینفقون. (تقواپیشگان) کسانی هستند که ایمان به غیب دارند و نماز را بپا می دارند و از آنچه روزیشان کردیم انفاق می کنند . ودر آیه ای بسیار زیبا چنین می فرمایند : الذین ان مکناهم فی الارض اقاموا الصلاه وآتوا الزکاه وامروا بالمعروف و نهوا عن المنکر. یاران خدا کسانی هستند که اگر در زمین به آنها قدرت بخشیدیم نماز را به پا می دارند و زکات می دهند و امر به معروف و نهی از منکر می کنند. و از پیامبر(ص) منقول است که فرمودند: لاتتم صلاه الا بزکاه “نماز کامل نمی شود مگر با پرداختن زکات". یعنی انسانهای نمازگزار همیشه به فکر سعادت و تعالی جامعه خویشند و نمی توانند نسبت به آینده مردم جامعه خود بی تفاوت باشند. اگر مشاهده کنند که فقیرند به آنها زکات پرداخت می کنند و اگر ببینند که از سعادت و کمال خویش منحرف شدند آنان را امر به نیکی کرده و از اعمال زشت باز می دارند و در همه حال و همه جا به نیکبختی و سعادت اجتماعی انسانها می اندیشند و معتقدندکه سعادت بشر در پرتو خوبی ها و اعتقاد به خدا و عمل به تعالیم دین نهفته است . وبقول اقبال لاهوری اهل نماز معتقد است که زندگی و حیات حمیده در خیمه ایمان لمیده است آنکه این ندیده گلی از باغ آن نچیده است. بنابر این وصلت به معشوق و رستن از غیر معبود و تلاش در راه وصول به سعادت برای مخلوق دو اثر اصلی و عمده در نماز است که نماز گزار واقعی به آن واصل می گردد. نقش نماز در شخصیت جوانان ، مصطفی خلیلی ، ص 140

پیامبر (ص) می فرماید: هرکس سبحان الله العظیم و بحمده بگوید یک درخت خرما در بهشت بهش عطا می کند.

نماز شب ….کلید سعادت