شخصي محضر رسول خدا صلي الله عليه و آله وارد شد و از ايشان درخواست نمود تا به او توصيه اي بنمايند.

حضرت اين گونه توصيه فرمودند:

- من به تو سفارش مي كنم براي خدا شريك قرار ندهي، اگر چه در آتش بسوزي و شكنجه ببيني!

پدر و مادرت را نيز اذيت مكن و به آنان نيكي كن، زنده باشند يا مرده. اگر دستور دهند كه از خانواده و زندگيت دست برداري چنين كن! و اين نشانه ايمان است. آنچه كه اضافه داري در اختيار برادر ديني ات بگذار!

در برخورد با برادر مسلمانت گشاده رو باش!

به مردم اهانت مكن و باران رحمتت را بر آنان ببار!

هر كدام از مسلمانان را ديدار كردي سلام برسان!

مردم را به سوي اسلام دعوت كن!

بدان كه هر كارگشايي تو ثواب بنده آزاد كردن را دارد، بنده اي كه از فرزندان يعقوب است.

بدان كه شراب و تمام مست كننده ها حرام اند.(8)

​ﺩﺭ ﺣﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ‏ﻫﺎﺷﻢ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻏﺴﻞ ﻭ ﺩﻓﻦ ﺟﺴﺪ ﻣﻄﻬﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﻭ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺩﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﺤﻠﻪ‏ﻫﺎﻯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺒﺎﻥ ﺑﺎﻏﻰ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﺨﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﻨﻰ ﺳﺎﻋﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ،ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﻣﺴﻴﺮ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺍﻫﻤﻴﺘﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 
ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻄﺒﺎﻯ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺩﻩ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﺩﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﻭﺱ ﻭ ﺧﺰﺭﺝ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺎﺗﻔﺎﻕ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭ ﺑﺴﻮﻯ ﺳﻘﻴﻔﻪ ﺑﻨﻰ ﺳﺎﻋﺪﻩ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻃﺎﺋﻔﻪ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺩﺭ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺑﻨﻔﻊ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 
ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﺮ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻋﻤﺮ ﻫﻢ ﻓﻮﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺑﻮﺑﻜﺮ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻤﻮﺩ،ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺑﻮ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺗﻦ ﺑﺎ ﻋﺪﻩ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﻘﻴﻔﻪ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ‏ﻋﺒﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺳﻢ ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ ﻣﻰ‏ﺳﺘﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻧﺪ. (1) 
ﺧﻮﺑﺴﺖ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺳﻘﻴﻔﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺎﻭﻳﺰ ﺍﺻﻠﻰ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺍﺳﺖ ﺷﺮﺡ ﻭ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺮﺳﻴﻢ. 
ﺍﺯ ﺭﺟﺎﻝ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻭ ﺳﺮﺷﻨﺎﺱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺯﻳﺮ ﺭﺍ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩ. 
ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ،ﻋﻤﺮ،ﺍﺑﻮ ﻋﺒﻴﺪﻩ،ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻮﻑ،ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺩﻩ،ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ،ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﻔﺎﻥ،ﺣﺎﺭﺙ ﺑﻦ ﻫﺸﺎﻡ،ﺣﺴﺎﻥ ﺑﻦ ﺛﺎﺑﺖ،ﺑﺸﺮ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ،ﺣﺒﺎﺏ ﺑﻦ ﻣﻨﺬﺭ،ﻣﻐﻴﺮﺓ ﺑﻦ ﺷﻌﺒﻪ،ﺍﺳﻴﺪ ﺑﻦ ﺧﻀﻴﺮ.ﭘﺲ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺪﻩ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﺑﭙﺎ ﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﮔﻔﺖ: 
ﺍﻛﻨﻮﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ‏ﺍﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰﺍﺭﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﺮ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺍﺑﺘﺪﺍﺀ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻭ ﻛﺮﺍﻣﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺍﻳﺬﺍﺀ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻤﺪﻳﻨﻪ،ﻣﺎ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﻘﺪﻣﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﺷﻤﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﺠﻴﺪ ﻧﺎﻃﻖ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ،ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﻣﺎ ﺣﺠﺘﻰ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺑﺎﺯ ﮔﻮﺋﻴﺪ ﻭ ﺍﻻ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻓﻀﺎﺋﻞ ﻭ ﻓﺪﺍﻛﺎﺭﻯ‏ﻫﺎﻯ ﻣﺎ ﺳﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﻭ ﻭﺣﺪﺕ ﻣﺎ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ. 
ﻋﻤﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺑﺮ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﭙﺎ ﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ ﻭﻟﻰ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﺠﻮﺍﺑﮕﻮﺋﻰ ﺧﻄﻴﺐ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ: 
ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻗﻴﺲ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﺍ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﻋﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﻇﻬﺎﺭﺍﺕ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭﻟﻰ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻓﻀﺎﺋﻞ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﺭﻳﺪ،ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﻨﺎﻩ ﺩﺍﺩﻳﺪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻭ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﺸﻬﺮﺷﻤﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻫﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ: 
ﻟﻠﻔﻘﺮﺍﺀ ﺍﻟﻤﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﺍﺧﺮﺟﻮﺍ ﻣﻦ ﺩﻳﺎﺭﻫﻢ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻟﻬﻢ ﻳﺒﺘﻐﻮﻥ ﻓﻀﻼ ﻣﻦ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺭﺿﻮﺍﻧﺎ ﻭ ﻳﻨﺼﺮﻭﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺭﺳﻮﻟﻪ ﺍﻭﻟﺌﻚ ﻫﻢ ﺍﻟﺼﺎﺩﻗﻮﻥ. 
ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻓﻀﻞ ﻭ ﺭﺿﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻟﺶ ﺭﺍ ﻛﻤﻚ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮﻳﺎﻧﻨﺪ،ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻘﺪﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺗﺎﺑﻊ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﺮﺏ ﻫﻢ ﺑﻐﻴﺮ ﺍﺯ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻜﺲ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﮔﺮﺩﻥ ﻧﻤﻰ‏ﻧﻬﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﺎﻋﺖ ﻗﺮﻳﺶ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ :ﺍﻻﺋﻤﺔ ﻣﻦ ﻗﺮﻳﺶ (2) ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﻗﺮﻳﺶ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻭ ﻏﺮﺿﻰ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺧﻼﻓﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻰ‏ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻤﺼﻠﺤﺖ ﻛﻠﻰ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻋﻤﺮﻭ ﺍﺑﻮﻋﺒﻴﺪﺓ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﻨﻴﺪ. 
ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺭ ﺩﻭﻡ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺁﻳﺎ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺂﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ (ﻋﻤﺮﻭ ﺍﺑﻮ ﻋﺒﻴﺪﻩ) ﻣﻮﺍﻓﻘﻴﺪ ﻳﺎ ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻼﻓﺖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ؟ 
ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﻳﻜﺼﺪﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺻﺪﻳﻖ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻧﻈﺮﻯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﻳﻢ. 
ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺷﻤﺎ ﻣﻴﮕﻮﺋﻴﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺧﻮﺩ ﺟﻬﺖ ﺍﺩﺍﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻤﺴﺠﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺑﭽﻪ ﻣﺠﻮﺯ ﺷﺮﻋﻰ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﺴﻨﺪ ﺧﻼﻓﺖ ﺭﺍ ﺑﻌﻤﺮﻭ ﺍﺑﻮ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﻣﻴﻜﻨﺪ؟ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻠﻴﻔﻪ‏ﺍﻯ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﺮﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﺪﺍﻧﺤﻀﺮﺕ ﺭﻭﺍ ﻣﻴﺪﺍﺭﻳﺪ؟ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻤﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺷﻜﻨﻰ ﺑﺎﺑﻮﺑﻜﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﺣﺮﻑ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﻧﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺑﻴﺶ ﺑﻬﻴﺠﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻓﺸﺎﺭﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 
ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺤﺎﻝ ﺣﺒﺎﺏ ﺑﻦ ﻣﻨﺬﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﭙﺎ ﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺧﺪﻣﺎﺕ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﺘﻮﺻﻴﻒ ﻭ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻜﻨﻴﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﻣﻨﺎ ﺍﻣﻴﺮ ﻭ ﻣﻨﻜﻢ ﺍﻣﻴﺮ (ﺍﻣﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﺍﻣﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ) ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺩﻩ (ﺭﺋﻴﺲ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺧﺰﺭﺝ) ﺑﺎﻧﮓ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺩﻳﻦ ﻭ ﻳﻚ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﺎ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﻭ ﺑﻰ ﻣﻨﻄﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺩﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﻧﺼﺎﺭ (ﺍﻭﺱ ﻭ ﺧﺰﺭﺝ) ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﻭﺱ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﺸﺮﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺩﻩ ﻋﻤﻠﻰ ﻧﺸﻮﺩ ﺑﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺧﺰﺭﺝ ﻫﻢ ﺑﺰﻭﺩﻯ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺑﺴﻮﻯ ﻗﺒﻀﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﻮﺩ ﺍﺳﻴﺪ ﺑﻦ ﺧﻀﻴﺮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺍﻭﺱ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺧﺰﺭﺝ ﻗﻄﻊ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻧﻤﻮﺩ. 
ﻋﻤﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺸﺮ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﻭ ﺍﺳﻴﺪ ﺑﻦ ﺧﻀﻴﺮ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﺧﻼﻓﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻗﺒﺎﺋﻞ ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ ﻋﺮﺏ ﺍﻣﺘﺜﺎﻝ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺣﺒﺎﺏ ﺑﻦ ﻣﻨﺬﺭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺩﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﺻﻼ ﺻﺤﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺟﺰ ﻓﺘﻨﻪ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﻧﺘﻴﺠﻪ‏ﺍﻯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﭘﺲ ﺧﻮﺑﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻓﺘﻨﻪ ﻭ ﺁﺷﻮﺏ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﺭﺍﻩ ﻭﺣﺪﺕ ﻭ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﻨﺪ. 
ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻋﻤﺮ ﻭ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺩﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﻭﺱ ﻭ ﺧﺰﺭﺝ ﺗﺎ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ‏ﺍﻯ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﻛﻔﻪ ﺗﺮﺍﺯﻭﻯ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﻴﻦ‏ﺗﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻊ ﺍﻟﻮﺻﻒ ﻋﺪﻩ‏ﺍﻯ ﺍﺯ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺑﭙﺎ ﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺭﺯ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻋﻤﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﻮﻧﺪ. 
ﻋﻤﺮ ﻣﺠﺪﺩﺍ ﺍﺯ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﺨﻮﻑ ﻭ ﺍﻟﺮﺟﺎﺀ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻳﺎﺭ ﻏﺎﺭ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺎﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺳﺒﻘﺖ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺭﺿﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﻭﺭﺳﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﻳﺪ!! (3) . 
ﻋﺪﻩ‏ﺍﻯ ﺍﺯ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻋﻤﺮ ﻫﻤﻌﻘﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻘﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻋﻤﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺍﻭ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ.ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺤﺎﻝ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﻳﻘﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻃﺎﻳﺮ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻯ ﺳﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻗﻮﻡ ﺑﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﺩﺭ ﺍﻣﺮ ﺑﻴﻌﺖ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 
ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻛﺎﺭ: 

ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﻧﮓ ﺭﺍ ﺟﺎﺋﺰ ﻧﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﭙﺎ ﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﺨﻼﻓﺖ ﺗﻮ ﺭﺍﺿﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻤﻦ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﻨﻢ،ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻫﻢ ﺗﻌﺎﺭﻓﻰ ﺑﻌﻤﺮ ﻛﺮﺩ ﻭﻟﻰ ﻋﻤﺮ ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﻭﺱ ﻫﻢ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺧﺰﺭﺝ ﺑﺎ ﻋﻤﺮ ﻫﻤﻜﺎﺭﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺑﻴﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻨﻔﻊ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻳﺎﻓﺖ (4) . 
ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﺍﻣﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺗﺴﻨﻦ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﻼﻓﺖ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺷﻮﺭﺍ ﻭ ﺳﻴﺮ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻣﻴﺪﺍﻧﻨﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻳﺎﻓﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺷﻮﺭﺍﺋﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺧﺰﺭﺝ ﻭ ﺑﻨﻰ ﻫﺎﺷﻢ ﻭ ﻋﺪﻩ‏ﺍﻯ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﻮﺫﺭ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺩ ﻭ ﻋﻤﺎﺭ ﻭ ﺧﺰﻳﻤﺔ ﺑﻦ ﺛﺎﺑﺖ (ﺫﻭ ﺍﻟﺸﻬﺎﺩﺗﻴﻦ) ﻭ ﺳﻬﻞ ﺑﻦ ﺣﻨﻴﻒ ﻭ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﺣﻨﻴﻒ ﻭ ﺍﺑﻮ ﺍﻳﻮﺏ ﺍﻧﺼﺎﺭﻯ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺳﺎﻳﺮ ﻧﻘﺎﻁ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻜﻪ ﻭ ﻳﻤﻦ ﻭ ﻧﺠﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﺩﻳﻪ‏ﻫﺎﻯ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﻜﻠﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 
ﻋﻤﺮ ﺩﻣﻰ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﻤﻴﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺎ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﺳﻘﻴﻔﻪ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻤﺴﺠﺪ ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮﺑﻴﻌﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﻫﻢ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺭﻭ ﺑﺴﻮﻯ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻴﻌﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ. 
ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻤﻨﺒﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺍﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻼﻓﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﻟﻴﻞ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﻣﻬﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻭ ﻛﻤﻚ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﻭ ﻃﺒﻖ ﺳﻨﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺍﮔﺮ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﮔﺸﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻴﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻌﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ. 
ﺑﻨﺎ ﺑﻘﺎﻋﺪﻩ ﺛﺎﺑﺖ ﻋﻠﻴﺖ ﻫﺮ ﻋﻠﺘﻰ ﻣﻌﻠﻮﻟﻰ ﺭﺍ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻣﻴﺂﻭﺭﺩ ﻭ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻭ ﺳﻨﺨﻴﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﻦ ﻋﻠﺖ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﭼﻴﺪﻥ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﻏﻠﻂ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺪﺳﺖ ﻧﻤﻴﺂﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ: 
ﺧﺸﺖ ﺍﻭﻝ ﭼﻮﻥ ﻧﻬﺪ ﻣﻌﻤﺎﺭ ﻛﺞ‏ 

ﺗﺎ ﺛﺮﻳﺎ ﻣﻴﺮﻭﺩ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻛﺞ 
ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻠﻮﺍﻯ ﺳﻘﻴﻔﻪ ﻧﻴﺰ ﺿﺮﺑﺘﻰ ﺑﺮ ﭘﻴﻜﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺑﺠﺮﺃﺕ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﻭ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺑﻌﺪﻯ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻳﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﻭﻯ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﺸﻬﺎﺩﺕ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻗﻀﻴﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻭ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻧﻈﻴﺮ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﻫﻤﺎﻥ ﺿﺮﺑﺖ ﺳﻘﻴﻔﻪ ﺩﺍﻧﺴﺖ.ﺣﺠﺔ ﺍﻻﺳﻼﻡ ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﺪ: 
ﺁﻧﻜﻪ ﻃﺮﺡ ﺑﻴﻌﺖ ﺷﻮﺭﺍ ﻓﻜﻨﺪ 

ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻃﺮﺡ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﻓﻜﻨﺪ 
ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺟﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: 
ﺩﺍﻧﻰ ﭼﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﺯﻫﺮﺍ ﺍﺳﻴﺮ ﺷﺪ 

ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﻃﺮﺡ ﺑﻴﻌﺖ ﻣﻨﺎ ﺍﻣﻴﺮ ﺷﺪ. 
ﭘﻰ‏ﻧﻮﺷﺘﻬﺎ: 
(1) ـﺒﺸﺮﺡ ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﻪ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﺟﻠﺪ 1 ﺹ 142 ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﺷﻮﺩ. 
(2) ﺣﺪﻳﺚ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﺭﺑﻄﻰ ﺑﺨﻼﻓﺖ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ. 
(3) ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻏﺪﻳﺮ ﺧﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺭﺿﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺧﻼﻓﺖ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ:ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻛﺒﺮ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﻤﺎﻝ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻭ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺍﻟﻨﻌﻤﺔ ﻭ ﺭﺿﻰ ﺍﻟﺮﺏ ﺑﺮﺳﺎﻟﺘﻰ ﻭ ﻭﻻﻳﺔ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﺑﻌﺪﻯ ﻭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺭﻭﺯ ﻏﺪﻳﺮ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺳﻘﻴﻔﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺭﻭﺯ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺳﻘﻴﻔﻪ ﭼﻪ ﺯﻭﺩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ! 
(4) ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻃﺒﺮﻯ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺁﻥ.

ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺍﺯ ﺣﺠﺔ ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ ﺑﻤﺪﻳﻨﻪ ﻟﺸﮕﺮﻯ ﺑﻔﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺍﺳﺎﻣﺔ ﺑﻦ ﺯﻳﺪ ﺗﺠﻬﻴﺰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﺑﺴﻮﻯ ﺷﺎﻡ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺣﻀﺮﺗﺶ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺰﻭﺩﻯ ﺭﺧﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﻤﻼﻗﺎﺕ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﺣﻠﺖ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺍﻣﺮ ﺧﻼﻓﺖ ﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻛﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﺩﺭ ﻏﺪﻳﺮ ﺧﻢ ﺑﺎﻃﻼﻉ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺑﻌﻀﻰ‏ﻫﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺷﻜﻨﻰ ﻧﺸﻮﺩ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﻭ ﺍﺑﻮ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﺳﺎﻣﻪ ﺑﺴﻮﻯ ﺷﺎﻡ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻊ ﺭﺣﻠﺖ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭﻟﻰ ﺑﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﻣﻮﺭﺧﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ‏ﺍﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺗﺨﻠﻒ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﻠﺸﮕﺮ ﺍﺳﺎﻣﻪ ﻧﭙﻴﻮﺳﺘﻨﺪ.

ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺑﺘﺪﺍﺀ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺍﻡ ﺍﻟﺴﻠﻤﻪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﺴﺘﺮﻯ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻌﻴﺎﺩﺕ ﺍﻭ ﻣﻴﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﻴﺰ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻋﺘﺮﺕ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺂﻧﺎﻥ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ.

ﺩﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻝ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺩﺍﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻤﺴﺠﺪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺎﺑﻮﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﺳﺎﻣﻪ ﻧﺮﻓﺘﻴﺪ؟ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﮔﻔﺖ‏ﻣﻦ ﺩﺭ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﺳﺎﻣﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﻮﻡ!ﻋﻤﺮ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﻧﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺣﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺭﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻴﺂﻳﻨﺪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺣﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ !ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﻠﺸﮕﺮ ﺍﺳﺎﻣﻪ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻳﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ (ﻭﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ) (1) .

ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﻭﺯ ﺳﺨﺖ‏ﺗﺮ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺩﻭﺍﺕ ﻭ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻫﺬﻳﺎﻥ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺘﺎﺏ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﻛﺎﻓﻰ ﺍﺳﺖ!!ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻴﺎﻫﻮﻯ ﺣﻀﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺟﺪﺍﻝ ﻛﻨﻴﺪ (2) .

ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻋﻤﺮ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻏﺪﻳﺮ ﺧﻢ ﻣﺠﺪﺩﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﻼﻓﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﻄﻠﺒﻰ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﺑﺪﻳﻨﺠﻬﺖ ﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺩﻭﺍﺕ ﻭ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻼﻓﺖ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺗﺴﺠﻴﻞ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﻬﻢ ﺯﺩﻡ (3) .

ﺩﺭ ﺁﻧﺤﺎﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﻣﻰ‏ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﻻ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﻫﺬﻳﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﻰ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺑﺎ ﻋﺼﻤﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﺼﻮﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻛﺮﻳﻢ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:ﻭ ﻣﺎ ﻳﻨﻄﻖ ﻋﻦ ﺍﻟﻬﻮﻯ ﺍﻥ ﻫﻮ ﺍﻻ ﻭﺣﻰ ﻳﻮﺣﻰ ﺛﺎﻧﻴﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﺍﻧﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻛﺎﻏﺬ ﻭ ﺩﻭﺍﺕ ﺷﺪﻯ؟ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﻋﻤﺮ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﺑﻤﻘﺎﻡ ﻗﺪﺱ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻭﻯ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻴﻮﺭﺯﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻗﻄﺐ‏ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻓﻌﻰ ﺷﻴﺮﺍﺯﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﺸﻒ ﺍﻟﻐﻴﻮﺏ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﻰ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻴﻨﻤﺎﺋﻴﻢ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻋﻤﺮ ﺭﺿﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ ﺑﺮﺍﻫﻨﻤﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻼﻡ ﺁﻧﻜﺲ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﻛﺘﺐ ﻃﺐ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﺴﺖ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﻰ ﺑﻄﺒﻴﺐ ﻧﻤﻴﺒﺎﺷﺪ ﺑﺪﻳﻬﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻝ ﻭ ﺧﻄﺎﻯ ﻣﺤﺾ ﺍﺳﺖ ﭼﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻛﺘﺐ ﻃﺒﻴﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻗﻄﻌﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻄﺒﻴﺒﻰ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺂﻥ ﻋﻠﻢ ﺍﺳﺖ.

ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺴﻢ ﺍﺳﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﻛﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻔﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﻯ ﻛﻨﺪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﺂﻥ ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻌﻠﻢ ﻗﺮﺁﻥ‏ﺍﻧﺪ،ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ (ﺳﻮﺭﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﺁﻳﻪ 83) ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ:

ﻭﻟﻮ ﺭﺩﻭﻩ ﺍﻟﻰ ﺍﻟﺮﺳﻮﻝ ﻭ ﺍﻟﻰ ﺍﻭﻟﻰ ﺍﻻﻣﺮ ﻣﻨﻬﻢ ﻟﻌﻠﻤﻪ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﺴﺘﻨﺒﻄﻮﻧﻪ ﻣﻨﻬﻢ.ﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻫﻞ ﻋﻠﻢ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻳﻪ 48 ﺳﻮﺭﻩ ﻋﻨﻜﺒﻮﺕ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:ﺑﻞ ﻫﻮ ﺁﻳﺎﺕ ﺑﻴﻨﺎﺕ ﻓﻰ ﺻﺪﻭﺭ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﺍﻭﺗﻮﺍ ﺍﻟﻌﻠﻢ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﻰ ﻛﺮﻡ ﺍﻟﻠﻪ ﻭﺟﻬﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ:ﺍﻧﺎ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﻨﺎﻃﻖ ﻭ ﻫﺬﺍ ﻫﻮ ﺍﻟﺼﺎﻣﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﺎﻃﻖ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺁﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﺻﺎﻣﺖ ﺍﺳﺖ (4) .

ﺑﺎﺭﻯ ﻣﺮﺽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺷﺪﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﻣﺎﻩ ﺻﻔﺮ ﺳﺎﻝ 11 ﻫﺠﺮﻯ ﻭ ﺑﻘﻮﻟﻰ ﺩﺭ 12 ﺭﺑﻴﻊ‏ﺍﻻﻭﻝ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻣﺠﺎﻫﺪﺕ ﺩﺭ ﺳﻦ 63 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺪﺍﺭ ﺑﻘﺎﺀ ﺍﺭﺗﺤﺎﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ،ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﻬﻤﺮﺍﻫﻰ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ‏ﻫﺎﺷﻢ ﺟﺴﺪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻜﻔﻴﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺤﻠﻰ ﻛﻪ ﺭﺣﻠﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ.

ﭘﻰ‏ﻧﻮﺷﺘﻬﺎ:

(1) ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻣﻔﻴﺪ ﺟﻠﺪ 1 ﺑﺎﺏ ﺩﻭﻡ ﻓﺼﻞ 52ـﺎﻋﻼﻡ ﺍﻟﻮﺭﻯ.

(2) ﺍﻟﺒﺪﺍﻳﺔ ﻭ ﺍﻟﻨﻬﺎﻳﺔ ﺟﻠﺪ 5 ﺹ 227ـﺘﺎﺭﻳﺦ ﻃﺒﺮﻯ ﺟﻠﺪ 2 ﺹ 436ـﺸﺮﺡ ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﻪ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﺟﻠﺪ 1 ﺹ .133

(3) ﺷﺮﺡ ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﻪ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﺟﻠﺪ 1 ﺹ .134

(4) ﻧﻘﻞ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ ﺷﺒﻬﺎﻯ ﭘﻴﺸﺎﻭﺭ ﺹ .667

⚠️می‌خواهند در منطقه جنگ راه بیندازند!
?درمقابل، بنای ما بنای نصیحت است

?رهبر انقلاب، صبح امروز:
?امروز دشمنان و کسانی در مقابل امت اسلامی و راه پیامبر صف کشیده‌اند: آمریکا، استکبار جهانی، رژیم صهیونیستی، مرتجعین و شهوترانان در میان امت اسلامی؛ همه صف کشیده‌اند.
?فرعون، امروز آمریکا و رژیم صهیونیستی و همه‌ی دنباله‌روهای آن‌ها در منطقه هستند که می‌خواهند در منطقه جنگ راه بیندازند که این نقشه‌ی آمریکاست.
خود دولتمردان آمریکا گفته‌اند که باید در منطقه جنگ راه بیندازیم برای اینکه امنیت رژیم صهیونیستی حفظ شود.
?امروز متأسفانه حاکمان و نخبگانی در این منطقه هستند که به ساز آمریکا می‌رقصند؛ هرچه که آمریکا می‌خواهد، علیه اسلام انجام می‌دهند.
?ما هیچ اختلافی با ملت‌های مسلمان نداریم، ما اهل وحدتیم؛ اما در مقابل این حرکت علاقه‌مند به وحدت، کسانی هستند که دنبال جنگ هستند و سیاستشان جنگ است. در مقابل اینها ما نصیحت می‌کنیم؛ ما زبانمان زبان نصیحت است؛ بنای ما بنای نصیحت است. عاقبت این کاری که بعضی از دولت‌های منطقه می‌کنند، همان‌طور که در قرآن آمده است ، نابودی خودشان است .96/9/15

رهبر انقلاب : بردباری پیامبر (ص) به این اندازه بود که چیزهایی که دیگران از شنیدنش بی تاب می شدند، در آن بزرگوار بی تابی به وجود نمی آورد.

◾گاهی دشمنان آن بزرگوار در مکه رفتارهایی با او می کردند که وقتی جناب ابی طالب در یک مورد شنید ، به قدری خشمگین شد که شمشیرش را کشید و با خدمتکار خود به آن جا رفت وهمان جسارتی را که آنها با پیامبر کرده بودند، با یکایکشان انجام داد و گفت هر کدام اعتراض کنید گردنتان را می زنم ؛ اما پیامبر همین منظره را با برد باری تحمل کرده بود.

◾در یک مورد دیگر با ابی جهل گفتگو شد و ابی جهل اهانت سختی به پیامبر کرد؛اما آن حضرت سکوت پیشه نمود و بردباری نشان داد. یک نفر رفت به حمزه خبر داد که ابی جهل این طور با برادرزاده تو رفتار کرد ؛ حمزه بی تاب شد و رفت با کمان بر سر ابی جهل زد و سر او را خونین کرد.بعد هم آمد و تحت تاثیر این حادثه ، اسلام آورد.

◾بعد از اسلام گاهی مسلمانان سر قضیه ای از روی غفلت ویا جهالت ، جمله اهانت آمیزی به پیامبر می گفتند ؛ حتی یک وقت  یک نفر از همسران پیامبر _ جناب زینب بنت جحش که یکی از امهات مومنین است به پیامبر عرض کرد که تو پیامبری ، اما عدالت نمی کنی ! پیامبر لبخندی زد و سکوت کرد او توقع زنانه ای داشت که پیامبر آن را بر آورده نکرده بود ؛ که بعدا ممکن است به آن اشاره کنم .

◾گاهی بعضی افراد به مسجد می آمدند پاهای خودشان را دراز می کردند و به پیامبر می گفتند ناخنهای ما را بگیر ! چون ناخن گرفتن وارد شده بود پیامبر هم با بردباری تمام . این جسارت و بی ادبی را تحمل می کرد . 1379/2/23