یكي از غلامان امام حسن عليه السلام خلافي را مرتكب شد. حضرت قصد داشت او را مجازات كند. غلام براي خلاصي از تنبيه، اين آيه را خواند و گفت:
سرورم! (الكاظمين الغيظ.(28))
حضرت فرمود:
- خشم خودم را فرو خوردم.
غلام گفت:
مولايم! (والعافين عن الناس.(29))
حضرت فرمود:
- از گناه تو در گذشتم.
غلام در آخر گفت:
- (والله يحب المحسنين.(30))
حضرت فرمود: تو را آزاد كردم و دو برابر آنچه پيشتر از من مي گرفتي براي تو مقرر مي سازم!(31)
موضوعات: اخلاقی
لینک ثابت
[پنجشنبه 1396-11-05] [ 01:52:00 ب.ظ ]
ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﺮﺩ ﺣﻖ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﻘﺪﺭﻯ ﺷﺪﺕ ﻋﻤﻞ ﺑﺨﺮﺝ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻟﺒﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﺣﺒﺸﻰ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﻣﻴﺪﻳﺪ،ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺟﻮﺋﻰ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺳﺘﻤﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺣﻖ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺪﻳﻨﺠﻬﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ:ﺑﻴﻨﻮﺍﻳﺎﻥ ﺿﻌﻴﻒ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻋﺰﻳﺰ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﻜﺸﺎﻥ ﺳﺘﻤﮕﺮ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺿﻌﻴﻔﻨﺪ.ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﻣﺴﺎﻭﺍﺕ ﻭ ﻣﻮﺍﺳﺎﺕ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﻨﺪ ﻗﻀﺎ ﺟﺰ ﺑﺤﻖ ﺣﻜﻢ ﻧﻤﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺮﻯ ﻭ ﻟﻮ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺧﻄﻴﺮ ﻭ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺭﺃﻯ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺯﺩ.ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺮﻋﺎﻳﺖ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﻫﺪﻑ ﺍﻭ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﻯ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﻤﻌﻨﻰ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺗﺒﻌﻴﻀﻰ ﺭﺍ ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮﻳﻦ ﻛﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻋﻘﻴﻞ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺑﺮ ﺳﻬﻢ ﻣﻘﺮﺭﻯ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺍﺯ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺩﺭﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﻣﺎﺟﺮﺍﻯ ﻗﻀﻴﻪ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻻﻥ ﺍﺑﻴﺖ ﻋﻠﻰ ﺣﺴﻚ ﺍﻟﺴﻌﺪﺍﻥ ﻣﺴﻬﺪﺍ ﻭ ﺍﺟﺮ ﻓﻰ ﺍﻻﻏﻼﻝ ﻣﺼﻔﺪﺍ ﺍﺣﺐ ﺍﻟﻰ ﻣﻦ ﺍﻟﻘﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺭﺳﻮﻟﻪ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ ﻇﺎﻟﻤﺎ ﻟﺒﻌﺾ ﺍﻟﻌﺒﺎﺩ ﻭ ﻏﺎﺻﺒﺎ ﻟﺸﻰﺀ ﻣﻦ ﺍﻟﺤﻄﺎﻡ.. .
ﺑﺨﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺷﺐ ﺭﺍ (ﺗﺎ ﺻﺒﺢ) ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺧﺎﺭ ﺳﻌﺪﺍﻥ (ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻴﺰﻯ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ) ﺑﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭﻯ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ (ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ) ﺩﺭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﺧﺎﺭﻫﺎﺑﻜﺸﻨﺪ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺴﻰ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻟﺶ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ (ﺧﺪﺍ) ﺳﺘﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﻴﺰﻯ ﻏﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﻔﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻨﺪﻯ ﻭ ﺷﺘﺎﺏ ﺑﺴﻮﻯ ﭘﻮﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﻣﺪﺕ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻜﺴﻰ ﺳﺘﻢ ﻧﻤﺎﻳﻢ؟
ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﻘﺪ ﺭﺃﻳﺖ ﻋﻘﻴﻼ ﻭ ﻗﺪ ﺍﻣﻠﻖ ﺣﺘﻰ ﺍﺳﺘﻤﺎﺣﻨﻰ ﻣﻦ ﺑﺮﻛﻢ ﺻﺎﻋﺎ…
ﺑﺨﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ (ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ) ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺪﺕ ﻓﻘﺮ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻳﻜﻤﻦ ﮔﻨﺪﻡ (ﺍﺯ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ) ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻮﻳﻬﺎﻯ ﮊﻭﻟﻴﺪﻩ ﻭ ﻛﺜﻴﻒ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺗﺸﺎﻥ ﺧﺎﻙ ﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﻭ ﮔﻮﺋﻰ ﺑﺎ ﻧﻴﻞ ﺳﻴﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ (ﻋﻘﻴﻞ ﺿﻤﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻤﻦ) ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺗﻘﺎﺿﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺴﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻮﺵ ﻣﻴﺪﺍﺩﻡ ﻭ (ﺍﻭ ﻧﻴﺰ) ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺩﻳﻨﻢ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺭﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ!
ﻓﺎﺣﻤﻴﺖ ﻟﻪ ﺣﺪﻳﺪﺓ ﺛﻢ ﺍﺩﻧﻴﺘﻬﺎ ﻣﻦ ﺟﺴﻤﻪ ﻟﻴﻌﺘﺒﺮ ﺑﻬﺎ!…
ﭘﺲ ﻗﻄﻌﻪ ﺁﻫﻨﻰ ﺭﺍ (ﺩﺭ ﺁﺗﺶ) ﺳﺮﺥ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﻨﺶ ﺑﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻋﺒﺮﺕ ﮔﻴﺮﺩ!ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺁﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﻴﻮﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺁﻥ ﺑﺴﻮﺯﺩ (ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﻳﺪﻡ) ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻯ ﻋﻘﻴﻞ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻋﺰﺍﻳﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﺁﻫﻨﻰ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﻭ ﺷﻮﺧﻰ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻴﻜﻨﻰ ﻭﻟﻰ ﻣﺮﺍ ﺑﺴﻮﻯ ﺁﺗﺸﻰ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺒﺎﺭ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻀﺒﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﻴﻜﺸﺎﻧﻰ؟ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻴﻨﺎﻟﻰ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ ﻧﻨﺎﻟﻢ؟
ﻭ ﺷﮕﻔﺖﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻋﻘﻴﻞ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻰ (ﺍﺷﻌﺚ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺑﻮﺩ) ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﻫﺪﻳﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻇﺮﻓﻰ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺁﻣﺪ (ﻭ ﺁﻥ ﻫﺪﻳﻪ) ﺣﻠﻮﺍﺋﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻛﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮔﻮﺋﻰ ﺑﺂﺏ ﺩﻫﻦ ﻣﺎﺭ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﺁﻥ ﺧﻤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺯﻛﻮﺓ ﻭ ﺻﺪﻗﻪ ﺍﺳﺖ؟ﻭ ﺻﺪﻗﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﺻﺪﻗﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺯﻛﻮﺓ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺪﻳﻪ ﺍﺳﺖ!
ﭘﺲ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺩﺭ ﻣﺮﮔﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺪ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺁﻣﺪﻩﺍﻯ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﻓﺮﻳﺐ ﺩﻫﻰ؟ﺁﻳﺎ ﺑﺨﺒﻂ ﺩﻣﺎﻍ ﺩﭼﺎﺭ ﮔﺸﺘﻪﺍﻯ ﻳﺎ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩﺍﻯ ﻳﺎ ﻫﺬﻳﺎﻥ ﻣﻴﮕﻮﺋﻰ (ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﺮﻳﻔﺘﻦ ﻋﻠﻰ ﺁﻣﺪﻩﺍﻯ) ؟
ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﻮ ﺍﻋﻄﻴﺖ ﺍﻻﻗﺎﻟﻴﻢ ﺍﻟﺴﺒﻌﺔ ﺑﻤﺎ ﺗﺤﺖ ﺍﻓﻼﻛﻬﺎ ﻋﻠﻰ ﺍﻥ ﺍﻋﺼﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻓﻰ ﻧﻤﻠﺔ ﺍﺳﻠﺒﻬﺎ ﺟﻠﺐ ﺷﻌﻴﺮﺓ ﻣﺎ ﻓﻌﻠﺘﻪ…
ﺑﺨﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻫﻔﺖ ﺍﻗﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﺑﻤﻦ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻮﺭﭼﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺟﻮﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﻧﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻛﻨﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﭘﺴﺖﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﮔﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻠﺨﻰ ﺁﻧﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺠﻮﺩ،ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻌﻤﺖ ﺯﻭﺩﮔﺬﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻟﺬﺗﻰ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻜﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ﻣﺎ ﻟﻌﻠﻰ ﻭ ﻟﻨﻌﻴﻢ ﻳﻔﻨﻰ ﻭ ﻟﺬﺓ ﻻ ﺗﺒﻘﻰ (1) .ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺭﺍﻓﻊ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻼﻓﺖ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺧﺎﺯﻥ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻨﺪﻯ ﻣﻮﻗﺔ ﺑﺮﺍﻯ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺟﻬﺖ ﺷﺮﻛﺖ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﻋﻴﺪ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺑﻌﺎﺭﻳﻪ ﺍﺯ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻤﻨﺰﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻨﺪ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻭﺳﺖ ﻓﻰ ﺍﻟﻔﻮﺭ ﺑﺎﻧﮓ ﺯﺩ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻯ؟ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻟﺮﺯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺭﺍﻓﻊ ﺑﺮﺍﻯ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺎﺭﻳﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻡ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻰ ﺭﺍﻓﻊ ﺩﺭ ﻣﺎﻝ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻴﻜﻨﻰ؟ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻡ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻤﺴﻠﻤﻴﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﻨﻢ!
ﻓﺮﻣﻮﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻨﺪﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺪﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﻋﺎﺭﻳﻪ ﺩﺍﺩﻩﺍﻯ؟
ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻡ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺍﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﻣﺎﻧﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺿﺎﻣﻦ ﺁﻥ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻨﺪ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﺤﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ،ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻤﺤﻠﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎﺭﻯ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﻮﻯ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﻌﺎﺭﻳﻪ ﻣﻀﻤﻮﻧﻪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺯﻥ ﻫﺎﺷﻤﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﺮﻳﺪﻡ،ﺩﺧﺘﺮﺵ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﻋﺮﺽﻛﺮﺩ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻣﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﻮﺍﻡ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ؟ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﻫﻮﺍﻯ ﻧﻔﺴﺖ ﺗﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺣﻖ ﺑﺪﺭ ﻧﺒﺮﺩ ﺁﻳﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﻬﺎﻯ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﺩﺭ ﻋﻴﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻨﺪﻯ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؟ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻤﺤﻠﺶ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ (2) .ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﻴﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻼﻓﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﺸﻤﺪﺍﺷﺘﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ.ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻴﺪﺍﻧﻴﺪ ﭼﻴﺴﺖ؟
ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻼﻓﺖ ﻋﻤﺮ ﻣﻘﺮﺭﻯ ﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻣﻘﺮﺭﻯ ﺷﻤﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩ؟
ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻫﻢ ﻣﻘﺮﺭﻯ ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﻋﻤﺮ؟
ﭼﻮﻥ ﺟﻮﺍﺑﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﺧﺪﻣﺎﺗﻰ ﻛﺮﺩﻩﺍﻳﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺑﻘﻰ ﺩﺍﺭﻳﻢ!ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﻭ ﺳﻮﺍﺑﻖ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﺑﺘﺼﺪﻳﻖ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻓﻌﻼ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﻯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﻴﺴﺘﻢ،ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺠﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ.
ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺑﻴﺰﺍﺭﻯ ﻣﻴﺠﺴﺖ،ﺍﻭ ﭘﻴﺮﻭ ﺣﻖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻗﺘﻀﺎﺀ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﻭﻯ ﻛﻪ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻓﺮﺍﻣﻴﻦ ﺑﻔﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺣﺎﻭﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻜﺎﺕ ﺣﻘﻮﻗﻰ ﻭ ﺍﺧﻼﻗﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺣﻘﻮﻗﺪﺍﻧﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩﻫﺎﻯ ﺷﺎﻳﺎﻧﻰ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻘﻴﻘﺘﺨﻮﺍﻫﻰ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩﺍﻧﺪ.ﺟﺮﺟﻰ ﺯﻳﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺧﻮﺩ (ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺗﻤﺪﻥ ﺍﺳﻼﻡ) ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﺪ:ﻣﺎ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﻭ ﻣﻌﺎﻭﻳﺔ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩﺍﻳﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺗﻔﻜﻴﻚ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﻤﻴﺰﺍﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻰ ﺑﺒﺮﻳﻢ؟
ﻣﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻭ ﻛﻠﻤﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻗﺮﻥ ﺑﺨﻮﺑﻰ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻛﻨﻴﻢ.ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﻤﺎﻝ ﻭ ﺣﻜﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻫﺪﻓﺶ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺯﺭ ﻭ ﺳﻴﻢ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺳﻬﻤﻰ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ﻭﻟﻰ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻔﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺍﻛﻴﺪﺍ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ،ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﺐ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﺪﺍﺭﻧﺪ،ﺍﻣﺮ ﺑﻤﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﻧﻬﻰ ﺍﺯ ﻣﻨﻜﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺰﻳﺮ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺭﺣﻢ ﻭ ﻣﺮﻭﺕ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻗﺮﺽ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺣﺎﺟﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﻏﻔﻠﺖ ﻧﻮﺭﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﻇﺮ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺳﺖ (3) .
ﻫﻴﭽﻴﻚ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺣﻘﻮﻕ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ.ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻜﺎﻡ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩﺍﻧﺪ،ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺟﺰ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻭ ﺣﻖ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻫﺪﻓﻰ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﻴﺴﻪ ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﻭ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﻮﺩ.ﻣﻮﻗﻌﻴﻜﻪ ﺑﺨﻼﻓﺖ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﺣﻜﺎﻡ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﺰﻭﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻋﺪﻩﺍﻯ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻧﺶ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺰﻝ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻘﺮﻭﻥ ﺑﺼﻼﺡ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻯ ﻓﺘﻨﻪ ﺟﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺂﺳﺎﻧﻰ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﺷﺎﻡ ﺑﺮ ﻧﻤﻴﺪﺍﺭﺩ،ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﻳﻜﺴﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﻢ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻓﺎﺳﺪ ﻭ ﺑﻴﺪﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺣﻜﻤﺮﻭﺍ ﺑﻴﻨﻢ .
ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻛﻮﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﺭﺍ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺴﻴﺎﺳﺖ ﺁﺷﻨﺎﺋﻰ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺭﺍ ﻓﻮﺭﺍ ﻋﺰﻝ ﻧﻤﻴﻜﺮﺩ ﺑﻌﺪﺍ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻌﺰﻭﻝ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺷﻮﺭﺍﻯ 6 ﻧﻔﺮﻯ ﻋﻤﺮ ﺍﮔﺮ ﻣﻮﻗﺔ ﺳﺨﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻮﻑ ﺭﺍ ﻣﻴﭙﺬﻳﺮﻓﺖ ﺧﻼﻓﺖ ﺑﻌﺜﻤﺎﻥ ﻧﻤﻴﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻋﻤﺮﻭ ﻋﺎﺹ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺻﻔﻴﻦ ﺭﻫﺎ ﻧﻤﻴﺴﺎﺧﺖ ﺑﻤﻌﺎﻭﻳﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺣﻜﻤﻴﺖ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻴﺂﻳﺪ ﻭ ﻭ…ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺑﺎﺩﻯ ﺍﻣﺮ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﻭﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺮﻳﻢ ﻭ ﻧﺠﻴﺐ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻭ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭ ﺣﻖ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻭﺍﻟﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻼﻓﺖ ﺍﻟﻬﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺷﺖ،ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺍﻟﻬﻴﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻤﺒﺎﻧﻰ ﻋﺎﻟﻴﻪ ﺍﺧﻼﻗﻰ ﻭ ﻓﻀﺎﺋﻞ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻭ ﺗﻘﻮﻯﻭ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻰ ﺭﻳﺰﻯ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻓﺮﺩﻯ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺣﻖ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﺷﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ،ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻈﻬﺮ ﺻﻔﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﻴﺴﻪ ﻭ ﮔﻮﻝ ﺯﺩﻥ ﺷﻴﻮﻩ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺣﻴﻠﻪﮔﺮ ﻭ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﺑﺎﺯ ﻭ ﻓﺮﻳﺒﻜﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺯﺭﻧﮕﻰ ﺑﺨﺮﺝ ﺩﻫﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺎﻭﻳﺔ ﺑﺎﺩﻫﻰ ﻣﻨﻰ ﻭ ﻟﻜﻨﻪ ﻳﻐﺪﺭ ﻭ ﻳﻔﺠﺮ.ﺑﺨﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺯﻳﺮﻛﺘﺮ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻮﺵﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻟﻜﻦ ﺍﻭ ﻣﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻓﺠﻮﺭ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ.ﻭ ﺑﺎﺯ ﻓﺮﻣﻮﺩ:ﻟﻮ ﻻ ﺍﻟﺘﻘﻰ ﻟﻜﻨﺖ ﺍﺩﻫﻰ ﺍﻟﻌﺮﺏ.ﻳﻌﻨﻰ ﺍﮔﺮ ﺗﻘﻮﻯ ﻧﺒﻮﺩ (ﺑﻔﺮﺽ ﻣﺤﺎﻝ ﻣﻦ ﺗﻘﻮﻯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ) ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺮﺏ ﺯﺭﻧﮕﺘﺮ ﺑﻮﺩﻡ.ﻭﻟﻰ ﺗﺠﻠﻰ ﺣﻖ ﺳﺮﺍﭘﺎﻯ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺣﻖ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻭ ﺣﻖ ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﺣﻖ ﻣﻴﺠﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻴﻜﺮﺩ.
ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻮﺩﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﺎﺭﻩ ﻫﻤﺪﺍﻧﻰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺣﺎﻛﻢ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ (ﺑﺴﺮ ﺑﻦ ﺍﺭﻃﺎﺓ) ﻛﻪ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺭﻭﺍ ﻣﻴﺪﺍﺷﺖ ﺑﻨﺰﺩ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺻﻔﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻄﺮﻓﺪﺍﺭﻯ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩﺍﻯ؟
ﺳﻮﺩﻩ ﮔﻔﺖ ﺑﺴﺮ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻔﻆ ﻧﻈﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻛﺎﺭﻯ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﺑﺸﻜﺎﻳﺖ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﻰ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺘﺸﻜﺮ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ ﻭ ﺍﻻ ﺗﺮﺍ ﻧﺎ ﺳﭙﺎﺳﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺳﻮﺩﻩ ﻣﺮﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻴﻜﻨﻰ؟ﺳﻮﺩﻩ ﻟﺨﺘﻰ ﺳﺮ ﺑﺰﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺖ:
ﺻﻠﻰ ﺍﻻﻟﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﻭﺡ ﺗﻀﻤﻨﻬﺎ
ﻗﺒﺮ ﻓﺎﺻﺒﺢ ﻓﻴﻬﺎ ﺍﻟﻌﺪﻝ ﻣﺪﻓﻮﻧﺎ
ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﺑﺮ ﺭﻭﺍﻥ ﺁﻧﻜﻪ ﻗﺒﺮﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﺒﺮ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ.ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﻘﺼﻮﺩﺕ ﻛﻴﺴﺖ؟
ﺳﻮﺩﻩ ﮔﻔﺖ ﺑﺨﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺍﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥﺧﻼﻓﺘﺶ ﻣﺮﺩﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺧﺬ ﺻﺪﻗﺎﺕ ﺑﻨﺰﺩ ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﭘﻴﺶ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺭﻓﺘﻢ ﻭﻗﺘﻰ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﺭ ﻣﺼﻠﻰ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﺗﻜﺒﻴﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺷﻔﻘﺖ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺁﻳﺎ ﺣﺎﺟﺘﻰ ﺩﺍﺭﻯ؟ﻣﻦ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎﻯ ﻋﺎﻣﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺳﺨﺖ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺭﻭ ﺑﺂﺳﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺎﻫﺮ ﻭ ﻗﺎﺩﺭ ﺗﻮ ﻣﻴﺪﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩﺍﻡ ﻭ ﻓﻮﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﻮﺳﺘﻰ ﺍﺯ ﺟﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺿﻤﻦ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﺁﻥ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺁﻳﺎﺕ ﻣﺒﺎﺭﻛﺎﺕ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﺪﻭ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻤﺤﺾ ﺭﺅﻳﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ،ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺻﺪﻗﺎﺕ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺸﻮ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻝ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮﺩﻩﺍﻯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﻴﺮﺩ،ﻭ ﺁﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻤﻦ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺩﺳﺖ ﺣﺎﻛﻢ ﺳﺘﻤﮕﺮ ﺍﺯ ﺗﻌﺪﻯ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺑﻤﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ.
ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﻜﺎﺗﺐ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪﺍﻯ ﺑﻪ ﺑﺴﺮ ﺑﻦ ﺍﺭﻃﺎﺓ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺳﻮﺩﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﻧﻬﺎ ﻣﺴﺘﺮﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ (4) .
ﺑﺎﺭﻯ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺤﻜﺎﻡ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﻨﻮﺷﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺟﺮﺟﻰ ﺯﻳﺪﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﺍﻩ ﺣﻖ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩ،ﺍﮔﺮ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺑﻄﻮﻝ ﻣﻴﺎﻧﺠﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﻫﺮﺝ ﻭ ﻣﺮﺝ ﻭ ﺟﻨﮕﻬﺎﻯ ﺩﺍﺧﻠﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﻼ ﺷﻚ ﻭﺿﻊ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﺼﻴﺐ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻴﮕﺸﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﺵ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺣﻜﻮﻣﺖ،ﻣﺼﺪﺍﻕ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺘﺨﻮﺍﻫﻰ ﺍﻭ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻥ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻔﺮﺍﺯﻫﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﻋﻬﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﻛﻪ ﺑﻤﺎﻟﻚ ﺍﺷﺘﺮ ﻧﺨﻌﻰ ﻭﺍﻟﻰ ﻣﺼﺮ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺫﻳﻼ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ:ﺍﻯ ﻣﺎﻟﻚ ﺗﺮﺍ ﺑﻜﺸﻮﺭﻯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﻳﺎﻥ ﺩﺍﺩﮔﺮ ﻭ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﺗﻮ ﺑﻬﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻣﻴﻨﮕﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﺎﻥ ﻗﺒﻴﻞ ﻣﻴﻨﮕﺮﻯ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎﻥ ﮔﻮﺋﻰ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻴﻜﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﺎﺭﻯ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻟﺬﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺫﺧﻴﺮﻩﻫﺎ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻚ ﺑﺎﺷﺪ. (ﺍﻯ ﻣﺎﻟﻚ) ﻣﻬﺎﺭ ﻫﻮﻯ ﻭ ﻫﻮﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﮔﻴﺮ ﻭ ﺑﻨﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻣﺠﺎﺯ ﻭ ﺣﻼﻝ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺨﻞ ﻭﺭﺯ ﻛﻪ ﺑﺨﻞ ﻭﺭﺯﻳﺪﻥ ﺑﻨﻔﺲ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻧﺎ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﺳﺖ،ﻗﻠﺒﺎ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻭ ﻣﻼﻃﻔﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻦ ﻭ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺂﻧﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺩﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻫﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻳﻨﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ (ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻜﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ) ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ (5) ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻟﻐﺰﺷﻬﺎ ﻭ ﺧﻄﺎﻳﺎﺋﻰ ﺳﺮ ﻣﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭ ﻧﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻔﻮ ﻭ ﺍﻏﻤﺎﺽ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺪﻩ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻋﻔﻮ ﻭ ﮔﺬﺷﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺷﻮﻯ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﻣﺎ ﻓﻮﻕ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺁﻧﻬﺎﺋﻰ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﺮﺍ ﺑﺪﺍﻧﻬﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﺎ ﻓﻮﻕ ﺗﺴﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺗﺮﺍ ﻭﺍﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻣﺎ ﻓﻮﻕ ﻭ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﻜﺎﺭﻫﺎﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﻮﺟﺐ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺗﻮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
(ﺍﻯ ﻣﺎﻟﻚ) ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻰ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻗﻬﺮ ﺍﻭ ﻗﺪﺭﺗﻰ ﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻋﻔﻮ ﻭ ﺭﺣﻤﺘﺶ ﺑﻰ ﻧﻴﺎﺯ ﻫﺴﺘﻰ،ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﻋﻔﻮ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻛﺮﺩﻩﺍﻯ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻣﺒﺎﺵ ﻭ ﺑﻜﻴﻔﺮ ﻭ ﻋﻘﻮﺑﺘﻰ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻮﺩﻩﺍﻯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﺸﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻨﺪ ﺧﻮﺋﻰ ﻭ ﻏﻀﺒﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﻭﺳﻌﺘﻰ ﻳﺎﺑﻰ ﺷﺘﺎﺏ ﻣﻜﻦ ﻭ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻤﻦ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﻴﺪﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺟﺮﺍﺀ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺵ ﺳﺒﺐ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﻝ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺿﻌﻒ ﺩﻳﻦ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻰ ﺟﺴﺘﻦ ﺑﺤﻮﺍﺩﺙ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﺍﺳﺖ.
(ﺍﻯ ﻣﺎﻟﻚ) ﺯﻣﺎﻧﻴﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﺋﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻭ ﻋﺠﺐ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻌﻈﻤﺖ ﻣﻠﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﺴﺖ ﻭ ﺑﻘﺪﺭﺕ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﺋﻰ ﺍﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺨﻮﺩﺕﺑﺪﺍﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺪﺍﻥ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﻧﻈﺮ ﻛﻦ ﻭ ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻥ ﻛﺒﺮ ﻭ ﺳﺮ ﻛﺸﻰ ﺗﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﺪﻯ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻋﺠﺐ ﻭ ﻛﺒﺮ ﺍﺯ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺧﺮﺩﺕ ﻧﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺴﻮﻯ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ،ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﮔﻴﺮﻯ ﻭ ﻳﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻰ ﺳﺨﺖ ﺑﺮ ﺣﺬﺭ ﺑﺎﺵ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺮ ﮔﺮﺩﻧﻜﺸﻰ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻣﺘﻜﺒﺮﻯ ﺭﺍ ﭘﺴﺖ ﻭ ﻛﻮﭼﻚ ﻧﻤﺎﻳﺪ.
(ﺍﻯ ﻣﺎﻟﻚ) ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﻩ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻜﺎﻧﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻯ ﺑﺎ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﻨﻰ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭ ﺑﺎﺷﻰ،ﻭ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺳﺘﻢ ﻛﻨﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻌﻮﺽ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻛﻨﺪ ﺣﺠﺖ ﻭ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺁﻧﻜﺲ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺟﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﻜﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﻯ ﺑﻜﺸﺪ ﻭ ﺑﺘﻮﺑﻪ ﮔﺮﺍﻳﺪ،ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﻯ ﺑﺮ ﺳﺘﻢ ﺩﺭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺯﻭﺩ ﺑﻐﻀﺐ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻭ ﻣﺆﺛﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻋﺎﻯ ﺳﺘﻤﺪﻳﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ.
(ﺍﻯ ﻣﺎﻟﻚ) ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺭﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﺩﺷﻤﻦﺗﺮﻳﻦ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻧﻜﺴﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﻋﻴﺒﺠﻮﺋﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻋﻴﻮﺏ ﻭ ﻧﻘﺎﻁ ﺿﻌﻔﻰ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺍﻟﻰ ﻭ ﺣﺎﻛﻢ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻋﻴﻮﺏ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻭ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺳﺎﺯﻯ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻋﻴﻮﺑﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺪﺍﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺣﻜﻢ ﻣﻴﻜﻨﺪ،ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﺎ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻰ ﺯﺷﺘﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻴﻮﺏ ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ.
(ﺍﻯ ﻣﺎﻟﻚ) ﮔﺮﻩ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻴﻨﻪﺍﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﺳﻠﻮﻙ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺵ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﮕﺸﺎﻯ ﻭ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻗﻄﻊ ﻛﻦ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﻛﻪ ﺑﻨﻈﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎﻯ ﺳﺨﻦ ﭼﻴﻦ ﻋﺠﻠﻪ ﻣﻜﻦ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﭼﻴﻦ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻨﺪ ﺧﻴﺎﻧﺘﻜﺎﺭ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺩﺭ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺷﺨﺺ ﺑﺨﻴﻞ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺗﺮﺍ ﺍﺯ ﻓﻀﻞ ﻭ ﺑﺨﺸﺶ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻓﻘﺮ ﻭ ﺗﻬﻴﺪﺳﺘﻰ ﻣﻴﺘﺮﺳﺎﻧﺪ ﻭﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﺗﺮﺳﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﺗﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺎ ﺗﻮﺍﻧﺖ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺣﺮﻳﺺ ﻭ ﻃﻤﻌﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺪﺕ ﺣﺮﺹ ﺭﺍ ﺗﻮﺃﻡ ﺑﺎ ﺳﺘﻤﮕﺮﻯ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﻫﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺨﻞ ﻭ ﺟﺒﻦ ﻭ ﺣﺮﺹ ﻏﺮﺍﻳﺰ ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﻰ ﺑﺨﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﺩ ﺁﻭﺭﺩ .
(ﺍﻯ ﻣﺎﻟﻚ) ﺗﺎ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻰ ﺑﭙﺎﺭﺳﺎﻳﺎﻥ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﭽﺴﺐ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺗﻮ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻠﺖ ﻛﺎﺭ ﻧﺎ ﺻﻮﺍﺑﻰ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻩﺍﻯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﺖ ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻭ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ،ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻦ ﻭ ﺧﻮﺩ ﭘﺴﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻛﺒﺮ ﻭ ﺳﺮ ﻛﺸﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩ.ﻭ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺪﻛﺎﺭ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺑﻴﻚ ﺩﺭﺟﻪ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺵ،ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺎﺭﻯ ﺩﻟﺴﺮﺩ ﻭ ﺑﻰ ﻣﻴﻞ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺪﻛﺎﺭﻯ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﻫﺪ،ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﭽﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺰﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩﺍﻧﺪ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﻛﻦ (ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﻴﻔﺮ ﺭﺳﺎﻥ) ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﻓﺮﺍﺋﻀﻰ ﻛﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺨﺼﻮﺻﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺁﻥ ﺩﻳﻨﺖ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﺺ ﻣﻴﮕﺮﺩﺍﻧﻰ،ﭘﺲ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺘﻰ ﺍﺯ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩ ﺗﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﻜﺎﺭ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﭽﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺁﻥ ﺑﺨﺪﺍ ﻧﺰﺩﻳﻜﻰ ﺟﻮﺋﻰ ﻛﺎﻣﻼ ﻭﻓﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻋﻴﺐ ﻭ ﻧﻘﺺ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻩ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺪﻥ ﺗﺮﺍ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺗﻌﺐ ﺍﻓﻜﻨﺪ.
ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻴﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻨﻤﺎﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﺧﻴﺰﻯ ﻧﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻛﻦ ﻭ ﻧﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺿﺎﻳﻊ ﮔﺮﺩﺍﻥ (ﺑﺎ ﻃﻮﻝ ﺩﺍﺩﻥ ﺭﻛﻮﻉ ﻭ ﺳﺠﻮﺩ ﻭ ﻗﻨﻮﺕ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﺯ ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ ﻧﻤﺎﺯ ﻫﻢ ﭼﻴﺰﻯ ﻓﺮﻭ ﻣﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺒﺎﻫﻰ ﺁﻥ ﻧﺸﻮﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﺩﺍﻯ ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻄﺮﺯ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯ) ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻞ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻳﺎ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﻓﻮﺭﻯ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
(ﺍﻯ ﻣﺎﻟﻚ) ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻨﻰ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﭽﻴﺰﻯ ﻛﻪ ﺗﺮﺍ ﺑﺨﻮﺩ ﭘﺴﻨﺪﻯ ﻭﺍﺩﺍﺭﺕ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻰ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺗﺮﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺴﺘﺎﻳﻨﺪ ﺳﺨﺖ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺎﺕ ﺯﺷﺖ ﺍﺯ ﻣﻄﻤﺌﻦﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖﻫﺎﻯ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﻜﻰ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﺗﺒﺎﻩ ﺳﺎﺯﺩ،ﻭ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﻴﻜﻰ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻤﺮﺩﻡ ﺯﻳﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩﺍﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻨﺘﻰ ﻧﻬﻰ ﻭ ﻳﺎ ﻛﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩﺍﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺁﻧﺮﺍﺑﺰﺭﮒ ﺷﻤﺎﺭﻯ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﻫﻰ ﻭ ﻳﺎ ﻭﻋﺪﻩﺍﻯ ﺑﺂﻧﺎﻥ ﺩﻫﻰ ﻭ ﻭﻓﺎ ﻧﻜﻨﻰ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻨﺖ ﻧﻬﺎﺩﻥ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﻭﺍﻧﻤﻮﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﻧﻮﺭ ﺣﻖ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﻭ ﺧﻠﻒ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻮﺟﺐ ﺧﺸﻢ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ (ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺨﺖ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﻜﻨﻴﺪ) .
ﻭ ﺍﺯ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻭ ﺷﺘﺎﺑﺰﺩﮔﻰ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﻳﺎ ﺳﺨﺖ ﻛﻮﺷﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﺪﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻟﺠﺎﺟﺖ ﻭ ﺳﺘﻴﺰﮔﻰ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺻﺤﻴﺢ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﺪﺍﻧﻰ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺯ ﺳﺴﺘﻰ ﺑﻬﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻭﺻﻮﻝ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ،ﭘﺲ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﺑﺠﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﺑﺠﺎﻯ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺬﺍﺭ.
ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺣﻜﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻝ ﻭ ﺩﺍﺩ ﺻﺎﺩﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺭﻭﺵ ﻧﻴﻜﻰ ﻛﻪ ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺴﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻧﻘﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻣﺮ ﻭﺍﺟﺒﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺧﺪﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩﺍﻧﺪ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﺭﻯ ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﺍﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺍﻗﺘﺪﺍﺀ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺘﻮ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻮﺷﺶ ﻧﻤﺎﺋﻰ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺣﺠﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺤﻜﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﻜﻪ ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﺑﺴﻮﻯ ﻫﻮﻯ ﻭ ﻫﻮﺱ ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ ﻋﺬﺭ ﻭ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍﻯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ (ﮔﺮ ﭼﻪ) ﺑﺠﺰ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﺑﺪﻯ ﻧﮕﻪ ﻧﻤﻴﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻰ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ،ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭ ﻭﺻﺎﻳﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻤﻦ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻭ ﻛﻮﺷﺶ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺯﻛﻮﺓ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻋﻬﺪﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺘﻮ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﻗﻴﺪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣﻴﺪﻫﻢ ﻭ ﻻ ﺣﻮﻝ ﻭ ﻻ ﻗﻮﺓ ﺍﻻ ﺑﺎﻟﻠﻪ ﺍﻟﻌﻠﻰ ﺍﻟﻌﻈﻴﻢ.
ﺑﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺘﺨﻮﺍﻫﻰ،ﻭ ﻋﻄﻮﻓﺖ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺍﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻤﺮﺩﻡ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎﻟﻚ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻛﻠﻴﻪ ﺣﻜﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﻣﻴﻨﻰ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺻﺎﺩﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﭘﻰﻧﻮﺷﺘﻬﺎ:
(1) ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﻪ ﻛﻼﻡ .215
(2) ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻻﻧﻮﺍﺭ ﺟﻠﺪ 40 ﺹ .377
(3) ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﻪ ﭼﻴﺴﺖ ﺹ .3
(4) ﻛﺸﻒ ﺍﻟﻐﻤﻪ ﺹ .50
(5) ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺍﺳﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺮﻗﻰ ﺩﻋﻮﺍﻯ ﻧﮋﺍﺩ ﭘﺮﺳﺘﻰ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻟﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ 14 ﻗﺮﻥ ﭘﻴﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺗﻰ ﺭﺍ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﻴﺶ ﻭ ﻃﺒﻘﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﺮﺍﺑﺮﻧﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﻨﻰ ﺩﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺍﻃﻼﻋﻰ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﺳﺖ.ﻣﺆﻟﻒ.
موضوعات: اخلاقی
لینک ثابت
[دوشنبه 1396-10-04] [ 11:20:00 ب.ظ ]